Yeni Türk edebiyatının başlangıcından itibaren; Rasyonalist Şinasi’den, Romantik Namık Kemal’e ondanNatüralist Nâbizâde Nâzım’a ve orta sınıfın sesi olan Ahmet Mithat’a kadar, sanat ve edebiyatın etik, ahlakîbir vurgusu olması gerektiğine inanan ve bunu dile getiren çok sayıda edebiyatçı saymak mümkündür. Sözkonusu etik, ahlakî vurgu Servet-i Fünûn’a gelindiğinde hem daha cılızlaşır hem de daha da önemli olarak –enazından bize göre- farklı bir boyuta taşınıp, etik estetiğin içinde eritilir. Dolayısıyla Birinci ve İkinci dönemTanzimat edebiyatçıları ile Servet-i Fünûn topluluğu arasındaki ayrışmayı/mesafeyi aynı zamanda bu noktadanda temellendirmek olasıdır. Kabaca ve genel olarak belirtmek gerekirse bu iki tavır, günümüze dek izlerinibelirgin yahut örtük biçimde bırakarak devam eder. Edebiyat/estetik ile etik arasında akrabalığı bir postülaolarak kabul edenler ve salt estetiğin dahi etiğe hizmet ettiğine inananlar. Bu yazı daha ziyade birinci grubunzihin yapısına ilişkin kimi irdelemeleri içermekte, bu yapının mesele ettiği ve etmediği bazı problematikleriortaya koymayı ve bunlar üzerinde düşünmeyi amaçlamaktadır.