Emek denetimi kapitalist üretim biçiminin vazgeçilmez en önemli unsurudur. Artı değerin ve kârın elde edilmesi ve bunun korunması için denetim mutlak şekilde sağlanmalıdır. Sermaye tarih boyunca emeği kontrol etmek için farklı metotlar denemiştir. Bu metotların oluşumunu sağlayan en önemli unsur ise sermayenin emeğe ve özellikle de organize olmuş emeğe olan mutlak bağımlılığından kurtulma isteğidir. Sermaye kapitalist örgütlenmenin ilk dönemlerinde emekgücünü bedensel olarak denetime almak isterken, günümüzde hem beden hemde zihni denetime almak istemektedir. Bedenin denetime alınması pratik uygulamalarda Taylorizm ve Fordizm ile karşılık bulurken zihnin ve bedenin denetimi ise ideolojik denetim olarak karşılık bulmuştur. Bu çalışmanın amacı emek süreçlerinin geçirmiş olduğu evreleri ve kapitalist yapıda emek denetiminin nasıl bir toplumsal denetim mekanizması oluşturduğunu göstermektir. Bu bağlamda kurgulanan makale, teorik yaklaşım çerçevesinde kurgulanan bir literatür çalışmasıdır. Tarihsel olarak emeğin geçirdiği süreçler incelendiğinde, son aşamada emek gücü ideolojik denetim mekanizmaları aracılığıyla sadece bedensel olarak değil zihinsel olarak da sömürüye maruz kaldığı anlaşılmış ve gösterilmeye çalışılmıştır. Tüm bunların ışığında bu makale, emeğin denetiminin aslında toplumsal ilişkilerin denetiminden azade bir durum olmadığı fikrine üzerine kurgulanmıştır.