Amaç: Diyabet hastalarında cinsel işlev bozukluklarının (CİB) sıklığına dair çalışmalar, cinsel psikofizyoloji çok
sayıda değişkenden etkilenebildiği için, oldukça farklı sonuçlar üretmektedir. Bu farklı sonuçları konsolide
edecek yöntemlerle yapılmış bölgesel çalışmalara ihtiyaç vardır. Bu meta-analiz çalışmasının amacı diyabet
hastalığı olan kadınlarda CİB yaygınlığını ortaya koymak ve CİB yaygınlığı üzerine olası diyabetik ve
demografik değişkenlerin etkilerini incelemektir.
Materyal ve Metot: Bu meta-analiz çalışması için literatür “Google Akademik” veri tabanı ile taranmıştır. Ocak
2000 ile Ağustos 2020 tarihleri arasında Türkiye’de yapılmış diyabet hastalığı olan kadınlarda CİB araştıran
gözlemsel çalışmalar dahil edilmiştir.
Bulgular: Diyabetik kadınlarda CİB yaygınlığı rastgele etkiler modeline göre %58,95 bulunmuştur. Uyarılma,
istek, ağrı, doyum, lubrikasyon ve orgazm bozuklukları ise sırasıyla %57,75, %56,63, %45,63, %40,22, %38,61
ve %49,25 olarak saptanmıştır. Meta-regresyon sonuçlarına göre CİB üzerine HbA1c, diyabet hastalığının
süresi, yaş ve vücut kitle indeksinin etkisi saptanmamıştır.
Sonuç: Türkiye’de diyabet hastalığı olan kadınlarda CİB’in yaygınlığı genel popülasyondan yüksektir. Tanı
koymada yaşanan olası sorunlar da dikkate alındığında bu hastaların mutlaka CİB bakımından sorgulanmaları
ve gerekli hastaların özelleşmiş kliniklere yönlendirilmeleri gereklidir.
|
Amaç: Araştırma bir araştırma hastanesinde çalışan hemşirelerin kültürlerarası duyarlılıklarının ve göçmen
hastalar ile ilgili görüşlerinin saptanması amacıyla tanımlayıcı olarak yapılmıştır.
Materyal ve Metot: Çalışma, araştırmaya dahil olma kriterini karşılayan ve çalışmaya katılmaya gönüllü olan
200 hemşire ile yürütülmüştür. Araştırma verileri, “Hemşirelerin sosyo-demografik özellikleri bilgi formu” ve
“Kültürlerarası Duyarlılık Ölçeği aracılığıyla toplanmıştır. Verilerin analizinde ortalama ± standart sapma ve
frekans ve yüzde değerleri, Bağımsız gruplar t-testi ve Tek yönlü varyans analizi (ANOVA) testi kullanılmıştır.
Bulgular: Hemşirelerin Kültürlerarası Duyarlılık Ölçeği toplam puan ortalaması 77,24±6,18 olarak
bulunmuştur. Kültürlerarası Duyarlılık Ölçeği toplam puan açısından değerlendirildiğinde eğitim durumu ile
ölçek puanı arasında istatistiksel anlamlı bir fark çıkmıştır (F:1,743, p:0,014). Kültürlerarası duyarlılık
ölçeğinin iletişimde dikkatli olma alt boyutu ile iletişim kurma şekli arasında anlamlı bir fark olduğu
bulunmuştur (F:2,921 p:0,001).
Sonuç: Çalışmada hemşirelerin kültürler arası duyarlılık düzeyinin yaklaşık orta düzeyde olduğu
belirlenmiştir. Hemşirelerin yaklaşık %70 inin göçmen hastalarla ilgili bakım verirken bakım konusunda farklı
bir his yaşamadıkları saptanmıştır. Kurumlarda kültürler arası duyarlılığın geliştirilmesi amacıyla kültürel
duyarlılıkla ilgili duygusal-bilişsel-davranışsal eğitimlerin gibi hizmet içi eğitim programlarının yer alması ve
hemşirelik eğitim müfredatında kültürler arası duyarlılığın geliştirilmesine ve yabancı dil yeterliliklerini
artırmaya yönelik konulara yer verilmesi önerilmektedir.
|
Amaç: Hasta ve hekim hakları beraber ele alınması gereken unsurlardır. Literatürde daha çok hasta haklarıyla
ilgili araştırma makaleleri yer almaktadır. Sadece hasta haklarını ön plana çıkarmak, hekimin haklarını göz ardı
etmek iletişim sorunlarını karşımıza çıkarır. Çalışmamızda hastaların hekim hakları konusundaki bilgi
düzeyleri ve tutumlarını araştırdık.
Materyal ve Metot: Hastanemize herhangi bir yakınma ile müracaat eden hastalara, hekim haklarıyla ilgili
araştırmacılar tarafından hazırlanan anket uygulanmıştır. Anket formunda katılımcıların sosyodemografik
özellikleri, kişilik özelliklerini belirlemeye yönelik “Fried ve Rosenman’ın Kişilik Envanteri” ve hastaların
hastalık algısını belirlemeye yönelik Kısa Hastalık Algısı Ölçeği yer almaktadır. Ayrıca hekim hakları
konusundaki hastaların bilgi ve tutum seviyelerini ölçmeye yönelik 5’li Likert tipi ölçek kullanılmıştır.
Hastaların verdikleri cevaba göre bilgi ve tutum bölümleri 100 puan üzerinden hesaplanmıştır.
Bulgular: Hastaların hekim hakları konusunda bilgi seviyeleri, 100 puan üzerinden ortalama 60,65±8,53 (37-
84 puan) olarak saptandı. Hastaların muayene esnasında hekim davranışlarına yönelik tutum puanları ise
41,31±6,67 (24-61 puan) olarak bulundu. Eğitim seviyeleri yüksek olan hastaların bilgi düzeyi puanları da daha
yüksekti. Çalışmamızda “hastanın hastalığıyla ilgili bilgilendirme” önermesi (%91,70) en çok bilinen önerme
olmuştur. En düşük puanlar “belirli koşullar altında müdavi hekimin hastanın tedavisini yarıda bırakma hakkı”
olarak belirlenmiştir. Hastaların yaklaşık yarısı hekim davranışlarına yönelik kararsızım şıkkını işaretlemeleri
dikkat çeken bir bulgu idi.
Sonuç: Hastalarda hekim hakları konusunda farkındalık oluşturulması ve hasta hekim ilişkisinde karşılıklı
hakların varlığının kabul edilmesi, hastalarla hekim arasındaki iletişim problemlerinin azaltılmasına katkı
sağlayabilir.
|
Amaç: Osteoartrit (OA), dünyada en yaygın görülen eklem hastalığıdır, en sık alt ekstremitede görülür ve
kronik kas iskelet sistemi ağrılarının en önemli nedenidir. OA tedavisi ve yönetimi amacıyla yayınlanan tüm
kılavuzlarda önerilen en uygun tedavi yöntemi farmakolojik ve nonfarmakolojik tedavinin birlikte
kullanılmasıdır. Bu çalışmada, Ankara’daki Aile Hekimliği Kliniklerinde çalışan hekimlerin OA tedavisindeki
nonfarmakolojik yöntemler hakkındaki farkındalıklarının ve yaklaşımlarının değerlendirilmesi amaçlanmıştır.
Materyal ve Metot: Araştırmamız tanımlayıcı, kesitsel tipte bir araştırmadır. 2019 yılı itibari ile Ankara’daki
Aile Hekimliği Kliniklerinde çalışan çeşitli unvanlara sahip tüm aile hekimleri çalışma evrenimizi
oluşturmaktadır. Katılmaya gönüllü olan aile hekimlerine, anket yüz yüze anket uygulama yöntemiyle
uygulanmıştır. Nonfarmakolojik tedavi yaklaşımlarına dair hem kendi yetkinlik kanaati puanları hem de
toplam yaklaşım puanları hesaplanmıştır. İstatistiki anlamlılık düzeyi p<0.05 olarak alınmıştır.
Bulgular: Çalışmamıza 234 aile hekimi dahil edilmiştir. Hekimlerin %54,71’u daha önce OA tedavi yaklaşımları
konusunda herhangi bir eğitim almadıklarını belirtmiştir. Eğitim alan ve bu eğitimin yeterli olduğunu düşünen
hekimlerin hem nonfarmakolojik toplam yaklaşım puanı hem de kendilerine verdikleri yetkinlik puanları
anlamlı olarak daha yüksek olarak saptanmıştır.
Sonuç: OA tedavi yaklaşımları konusunda genel olarak bir eğitim eksikliği saptanmış ve bu konuda daha önce
eğitim alıp bu eğitimi yeterli bulan aile hekimlerinin ise bu eğitimlerden faydalandığı bu çalışmada
görülmüştür. Maliyet etkin ve uygulaması kolay olan, hastalığın progresyonunu yavaşlatan, engelliliği azaltan
nonfarmakolojik tedavi yöntemlerinin aile hekimleri tarafından daha sık kullanılması gerekmektedir.
|
Amaç: Prostat kanserli hastalarda kemik metastaz taramasında lumbopelvik SPECT/BT görüntülemenin
TVKS’ye katkısını belirlemek ve tedavi yöntemine etkisini araştırmaktı.
Materyal ve Metot: 184 hastanın verileri geriye dönük olarak incelendi. TVKS, lumbopelvik SPECT/BT ve her
ikisinin birlikte değerlendirilmesiyle tüm hastalar normal, benign, şüpheli ve metastatik olarak yorumlandı.
Her metodun kemik metastazını belirlemedeki tanısal parametreleri hesaplandı. Ayrıca lumbopelvik
SPECT/BT’nin hasta bazında tanıya katkısı ve tedavi yönetimine etkisi belirlendi.
Bulgular: TVKS ile hastaların %22,82’si metastaz açısından şüpheli olarak değerlendirilmiş olup bu oran
lumbopelvik SPECT/BT’nin eklenmesiyle belirgin olarak düşmüştür (%22,82 ve %7,61; p<0,001).
Lumbopelvik bölge özelinde değerlendirildiğinde SPECT/BT ile net yorum yapılamayan hasta oranı planar
görüntülemeye göre belirgin olarak düşük bulunmuştur (%4,89 ve %21,73; p<0,001). TVKS+lumbopelvik
SPECT/BT’nin duyarlılık ve özgüllük değerleri %100 ve %97,61 olarak bulunmuştur. Lumbopelvik SPECT/BT
ile hastaların %23,36’sında metastaz tanısı kesinleşmiş veya değişmiş, diğer bazı hastalarda ise tedavi
yönetimini etkileyecek metastaz yaygınlığı veya semptomatik benign patolojiler saptanmıştır. Sonuçta
hastaların %41,84’ünde lumbopelvik SPECT/BT’nin tedavi yönetimine katkısı olmuştur.
Sonuç: Lumbopelvik SPECT/BT, prostat kanserinde kemik metastaz taramasında şüpheli yorumları azaltır ve
tedavi yönetimine belirgin katkı sağlar. Bu nedenle ileri evre ve semptomatik hastaların metastaz taramasında
TVKS ile birlikte rutin lumbopelvik SPECT/BT görüntülemeyi öneriyoruz.
|
COVID-19 Disease has a wide clinical spectrum from asymptomatic infection to critically ill, a small number of
COVID-19 patients experience a severe illness that can result in death. Less information is available in the
literature regarding cutaneous lesions in COVID-19 disease. A 42-year-old male patient with no known disease
came to our emergency department after fever, dry cough, weakness, rashes, and headache complaints that
started 3 days ago. In this article, we aimed to report this case to raise awareness that COVID-19 infection can
be accompanied by other diseases such as zona zoster.
|
Kırılganlık sendromu, yaşlanan nüfusun en önemli sorunlarından biridir. İnflamatuar süreçlerin düzensizliği,
oksidatif stres, mitokondriyal işlev bozukluğu ve hücresel yaşlanma dahil olmak üzere çeşitli patofizyolojik
etkenler, sendromun patofizyolojisini oluşturur. Sosyodemografik özellikler, psikolojik durumlar, beslenme
durumu, fiziksel aktivite eksikliği ve mevcut komorbiditeler kırılganlığı etkileyen faktörlerdir. Omega-3 çoklu
doymamış yağ asidinin (ÇDYA) akut veya kronik hastalığı olan yaşlılarda anti-inflamatuar etkisi sayesinde
yararlı etkilerinin olduğu bilinmektedir. Bu derlemenin amacı, diyet kaynaklı veya destek olarak verilen
omega-3 ÇDYA'nın yaşlı bireylerde kas kütlesi ve kas gücü, inflamatuar biyobelirteçler ve fonksiyonel
kapasitedeki rolüne ilişkin kanıtları incelemek ve değerlendirmektir. Yapılan araştırmalar, omega-3 ÇDYA'nın
pre-kırılganlık dönemde olan yaşlı bireylerde sendromun seyrini iyileştirici etki gösterebileceğini
desteklemektedir. Kırılganlık evresinde olan yaşlılarda diyet kaynaklı veya destek olarak verilen omega-3
ÇDYA'nın etkileri tartışmalıdır. Tüm araştırmalar, sarkopeni ve kırılganlık gelişimini önlemek için rutin olarak
beslenme durumunun kontrol edilmesi ve gerekli diyet müdahalelerinin yapılmasının önemini
vurgulamaktadır.
|
|
|
Objectives: Musculoskeletal disorders are a group of disorders that affect the joints, bones, and muscles, causing long-term disability. The aim of the present study was to examine the usefulness of herbal products in musculoskeletal system pain.
Materials and Methods: This descriptive sectional study included 98 individuals who applied to Outpatient Clinic with chronic musculoskeletal system pain, who were 18 years old and over, who had reported using herbal products for more than a week and who were willing to participate in the study. The individuals were subjected to a 26-item questionnaire form which was prepared by the authors and which questioned sociodemographic characteristics of the participants and their use of herbal products.
Results: It was found that 7.09% of the individuals with musculoskeletal system pain used herbal products. The most common six products used by the individuals in decreasing order were horse chestnut gel (19.38%), olive oil (15.30%), okra seed (13.26%), plane tree leaves (10.20%), juniper oil (8.16%) and black cumin oil (7.14%). Of all individuals, 57.14% of them (n = 56) reported that they did not need to notify physicians about their herbal product use.
Conclusion: It is clear that patients resort to the use of herbal products in musculoskeletal system pain. In order to have better outcomes with the herbal products used in therapy, patients should be informed about the proper dose, duration, indication and time, and side effects and drug interactions of herbal products. Patients should be encouraged about informing their physicians and healthcare providers about their use of herbal products.
|
Objectives: The aim of this study was to determine the knowledge, behavior, and attitudes of resident doctors training in the Research and Training hospitals of Ankara Province, except Family Medicine Residents.
Materials and Methods: The study included 180 research assistants, a 27-question questionnaire was given to the physicians to evaluate the level of knowledge and attitudes about rational drug use.
Results: While prescribing drugs, 65.56% of the physicians (n = 118) described how and which way the patients’ response to treatment can be. 41.67% (n = 75) of the physicians never prescribed their patients without examination. Among the questions that assess the knowledge level of physicians on drugs, the questions with which physicians found themselves most sufficient were related to drug indication (18.90%, n=31) and daily dose (18.29%, n=30); on the other hand, the questions with which physicians found themselves least sufficient were related drug prices (10.43%, n=17). Of the physicians, 2.23% (n = 4) thought that they were very sufficient in terms of rational drug use, whereas 35.75% (n = 64) thought that they were sufficient, 54.19% (n = 97) thought that they had moderate competence and 7.82% (n = 14) thought that they were insufficient in rational drug use.
Conclusion: In addition to education in rational drug use, the necessary administrative arrangements should be made to protect and support learned attitudes and behaviors. Therefore, in order for physicians to reach objective information, pre- and post-graduate education in our country should be reviewed.
|
