Amaç: Bozulmuş uyku kalitesi ve uyku hijyeni, vardiyalı çalışanlarda yaşam kalitesinin bozulmasına yol açarak zihinsel ve fiziksel sağlık için zararlı olabilmektedir. Çalışmamızda uyku kalitesindeki bozulmanın veya kötü uyku hijyeninin varlığı,var ise, sağlıkla ilgili sonuçları üzerindeki etkilerini göstermeyi amaçladık. Yöntem: Çalışmaya prospektif olarak 90 vardiyalı ve 66 vardiyasız sağlık çalışanı dâhil edildi. Katılımcılar Pittsburgh Uyku Kalitesi İndeksi (PUKİ), Uyku Hijyen İndeksi (UHİ), Epworth Gündüz Uykululuk Ölçeği, Kısa Form-36 Yaşam Kalitesi Ölçeği, Beck Depresyon ve Beck Anksiyete Ölçekleri ile değerlendirmeler yapıldı. Bulgular: Toplam PUKİ skorları vardiyalı çalışanlarda artış eğilimi gösterse de, uykuya dalmada gecikme dışında toplam skorlarda ve alt bölümlerde anlamlı bir fark gözlenmemiştir. UHİ toplam puanının artması vardiyalı çalışanlarda uyku hijyeninin daha kötü olduğunu göstermiştir (p=0,002). Gün içerisinde kısa uyku ihtiyacında artış, yatağa gitme ve yataktan kalkma saatlerinde günden güne değişiklik ve yatakta kalma süresinde normalden daha uzun olduğu saptanmıştır. (p: 0,001, p: 0,001, p: 0,001, p: 0,001, p: 0,001). UHİ, canlılık (r=-0,284, p=0,007), sosyal fonksiyon (r=-0,323, p=0,002), zihinsel sağlık (r=-0,274, p=0,009) ve hesaplanmış mental komponent toplam skoru (r=-0,302, p=0,004) gibi QoL parametreleri üzerinde belirgin etkilere sahiptir. Sonuç: Çalışmamızda vardiyalı sağlık çalışanlarında kötü uyku hijyeni ve uzamış uykuya dalış süresinin yaşam kalitesindeki bozulmadan sorumlu olabileceğini saptadık.
|
Amaç: Koku ve tat duyularındaki kayıp, organik bir patoloji olmadan da meydana gelebilen bir durumdur. Majör Depresif Bozukluk (MDB) tanısı almış hastalarda koku ve tat duyularındaki kayıplar dikkati çekmektedir. Yapılan az sayıda çalışma, tekrarlayıcı Transkarniyal Manyetik Uyarım’ın (tTMU) koku ve tat duyularında meydana gelen kayıpları düzeltebildiğini göstermiştir. Bu çalışmada; MDB tanısı almış hastalara uygulanan tTMU tedavisinin bu hasta grubunda koku ve tat duyuları üzerine etkilerini incelemek amaçlanmıştır.Yöntem: MDB tanısı almış ve tTMU endikasyonu olan 56 hastanın koku duyusu “Sniffin Stiks”koku testi ile tat duyusu ise “Taste Strips”tat testi ile incelendi. Koku ve tat duyularından en az birinde kayıp olan 33 MDB tanılı hasta çalışmaya alındı ancak toplamda 30 hasta çalışmayı tamamlayabildi. Hastalara tTMU tedavisi öncesinde Hamilton Depresyon Ölçeği (HAM-D) uygulandı, 15 seans tTMU tedavisi sonrası bu ölçek tekrar yapıldı. Son tTMU seansından sonra tat ve koku duyuları tekrar değerlendirildi.Bulgular: Sniffin Stick Koku testine göre Hiposmi saptanan 29 hastadan 15’inde tTMU sonrasında Normosmi, Taste Strips Tat testine göre Hipogüzi saptanan 18 hastadan 16’sı tTMU sonrasında Normogüzi gözlenmiştir. Tedaviye alınan tüm hastaların hem koku hem de tat puanlarında tTMU öncesine göre olumlu düzelme saptandı. HAM-D skorlarına göre tedaviye yanıt alınan hastaların koku testlerinde saptanan olumlu düzelme, yanıt alınamayan hastalara göre anlamlı derecede farklı bulundu.Sonuç: tTMU tedavisinin, HAM-D skorlarında yeterli düşüş sağlanamayan hastalarda bile koku ve tat duyularına yaptığı olumlu etki gösterilmiştir. Depresyon tanısı almış hastalarda, tTMU tedavisinin tek başına kullanılması veya mevcut tedaviye eklenmesi, depresyon tedavisinin yanı sıra koku ve tat duyuları üzerinde de olumlu etki yapabileceğini düşündürmektedir.
|
Amaç: Çalışmamızda epilepsi hastalarında nöbetlerle zamansal ilişkisine göre başağrılarının sıklığı, bu başağrılarının tipleri ve klinik özelliklerini incelemeyi amaçladık.Yöntem: Uludağ Üniversitesi Tıp Fakültesi epilepsi polikliniğine başvuran, 100 epilepsi hastası (60 kadın, 40 erkek) onam formları alınarak çalışmaya alındı. Semptomatik epilepsi, sekonder başağrıları ve mental geriliğe sahip hastalar çalışma dışı bırakıldı. Epilepsi hastaları nöbetle ilişkili başağrısı olanlar ve olmayanlar olmak üzere iki gruba ayrıldı. Ayrıca, nöbetle zamansal ilişkilerine göre başağrıları preiktal, iktal ve postiktal başağrıları olarak gruplandırılıp, nöbetle ilişkili başağrılarının özellikleri incelendi ve nöbetle ilişkili başağrısı olan ve olmayan hastalar demografik, klinik özellikler açısından karşılaştırıldı.Bulgular: Çalışmamızda nöbetle ilişkili başağrısı sıklığı %42 olarak saptandı. Nöbetle ilişkili başağrıları daha sık postiktal dönemde ve daha çok migren benzeri başağrısı karakterinde idi. Nöbet dönemlerine göre hastaların 22’sinde (%52,3) ağrı her nöbet döneminde gözlendi. Preiktal başağrısının, postiktal başağrısına göre daha sık olarak migren benzeri olduğu ve daha sık olarak da auranın eşlik ettiği saptandı.Sonuç: Başağrısı ve epilepsi en sık görülen paroksismal nörolojik durumlardır. Ancak, çoğunlukla epilepsi semptomlarının daha dikkat çekici olması ve kliniğinin daha dramatik bir tablo göstermesi sebebiyle, birliktelik gösteren ek nörolojik durumlar gözden kaçabilmektedir. Hem epilepsi hem de başağrısı semptomları yaşam kalitesini düşürdüğünden her iki durumun da tedavi edilmesi önemlidir. Bu iki durum arasındaki ilişkinin sorgulanması tedavi seçimi konusunda bize yol gösterebileceği gibi yaşam kalitesinin düzeltilmesi konusunda yardımcı olur.
|
Amaç: Okrelizumab, multipl skleroz (MS) koruyucu tedavisinde yeni kullanıma girmiş bir ilaçtır. İkinci yarı doz öncesi karaciğer fonksiyon testleri (KCFT) ve lenfosit değerlerinin ne derece etkilendiği ve bu sonuçların ikinci yarı dozun uygulanmasına ne derecede engel olacağı konusunda pivotal çalışmalarda bir öneri bulunmamaktadır. Bu konuda güvenlik sorunu bildirilmemiş olmasına rağmen, bu verilerin gerçek yaşam verileri ile desteklenmesi ve hastaya yaklaşımın ayrıntılı bir şekilde irdelenmesi amacı ile bu çalışma dizayn edilmiştir.Yöntem: Okrelizumab ile 20 Mayıs 2018 – 21 Aralık 2018 tarihleri arasında tedavi edilen MS hastaları restrospektif olarak incelenmiştir. Hastaların demografik ve klinik verileri ile okrelizumaba bağlı gelişen yan etkiler kaydedilmiştir. Tedavi öncesi ve sonrası laboratuvar sonuçları değerlendirilmiştir.Bulgular: Hastaların 30’u (%58,8) kadın, 21’i (%41,2) erkekti. Yaş ortalaması 44,02±9,62 (24–65) yıl idi. Hastalarımızın 26’sı (%51) relapsing remitting MS (RRMS), 18’i (%35,3) sekonder progresif MS (SPMS) ve 7’si (%13,7) primer progresif MS (PPMS) tanıları ile takip edilmekteydi. İlk yarı kürden bir gün sonraki lenfosit değeri ortalaması, tedavi öncesine göre anlamlı olarak düşük saptandı (p<0,001). İkinci yarı kürden 1 ay sonraki lenfosit değeri ortalaması, ilk yarı kürden bir gün sonrasına göre anlamlı olarak yüksek iken (p=0,001), tedavi öncesine göre halen anlamlı olarak düşüktü (p=0,006). Tedavi öncesi ve sonrasında KCFT’de değişiklik gözlemlemedik. Sadece 4 hastamızda hafif infüzyon ilişkili reaksiyon tespit ettik.Sonuç: Sonuçlarımıza göre okrelizumab tedavisi kısa vadede güvenli görünmektedir. Okrelizumabın uzun dönemdeki güvenlik profilini belirlemek için gerçek yaşam verilerinin değerlendirildiği uzun süreli çalışmalara ihtiyaç duyulmaktadır.
|
Tularemi bakteriyel zoonotik bir hastalıktır. Etyolojik ajan gram negatif bir kokobasil olan Francisella tularensis’tir. Türkiye’nin de bazı bölgelerinde salgınlar şeklinde ortaya çıkmaktadır. Klinik formları; ülseroglandüler veya glandüler, oküloglandüler, orofaringeal, solunum ve tifoidal formlardır. Nörolojik tutulum nadirdir; literatürde en sık menenjit ve ensefalit kliniği ile bildirilmiş olgular bulunmaktadır.Kırk iki yaşındaki olgumuzda, akut gelişen nörolojik bulgular nedeniyle, öncelikle demyelinizan hastalık, iskemik serebrovasküler hastalık, vaskülit düşünülmüştür. Sistemik muayenede tespit edilen lenfadenopatilerden yola çıkarak tularemi infeksiyonu saptanmıştır. İskemik inmeye neden olabilecek bir etyolojik faktör tespit edilmemiş, demyelinizan hastalık dışlanmıştır. Dijital substraksiyon anjiografide damar duvarlarında kontür düzensizlikleri vaskülitle uyumlu bulunmuştur. Tedavi ile lezyonlar kısmen gerilemiş, tedaviye ara verilmesi ile yeni bir enfarkt gelişmiştir. Tüm bulgular hastada sorumlu etkenin Francisella tularensis olduğunu ves tularemi infeksiyonuna bağlı santral sinir sistemi vasküliti olabileceğini düşündürmüştür.Olgumuz literatürde benzerinin olmaması nedeniyle sunuma değer bulunmuştur.
|
|
|
Amaç:Bu çalışmanın temel amacı Peripapiller Retina Sinir Lifi Tabakası (pRNFL) kalınlığının Multipl Skleroz’lu (MS) hastalarda aksonal dejenerasyonun bir biyobelirteci olduğunu doğrulamak ve Nörofilament ağır zincir (NfH) ve nitrotirozin (NT) ile ilişkisini değerlendirmektir.Yöntem:Çalışmaya 30 adet Relapsing-Remitting MS hastası (RRMS), 16 adet sekonder progresif MS (SPMS) hastası ile yaş ve cinsiyet açısından benzer özellik gösteren 29 kişiden oluşan kontrol grubu (21 sağlıklı kontrol, 8 hasta kontrol) alınmıştır. Katılımcıların serum ve/veya beyin omurilik sıvısında (BOS) NfH ve NT düzeyleri ve Optik koherans Tomografi (OCT) ile pRNFL kalınlıkları ölçülmüştür. Klinik sonuçların Multipl Skleroz Fonksiyonel Kompozit (MSFC) skoru ve Genişletilmiş Özürlülük Durum Ölçeği (EDSS) ile ilişkisi incelenmiştir.Bulgular: RRMS hastalarının BOS NfH/NT düzeyleri (99 pg/mL, 107,52 nM sırayla) kontrollere (74 pg/mL, 48,72 nM) göre anlamlı derecede yüksek saptandı (p<0,0001) ancak bu ilişki serum örneklerinde görülmedi. SPMS hastalarında serum NfH/NT düzeyleri (111,25 pg/mL, 1251,77 nM sırayla) RRMS ve kontrol grubuna göre anlamlı şekilde yüksek saptanırken pRNFL kalınlıkları da (79 μm) RRMS (98,50 μm) ve kontrol grubuna (108 μm) göre anlamlı derecede düşüktü (p<0,0001). pRNFL kalınlığı hem RRMS hem de SPMS hastalarında tüm özürlülük parametreleri (EDSS, İz Sürme Testi, 9 Delikli Çivi Testi ve PASAT) ile korele saptandı (p<0,001, p=0,02, p=0,03, p=0,02 sırayla). RRMS ve SPMS hastalarında serum ve/veya BOS NfH düzeyi ile EDSS arasında pozitif korelasyon gözlendi (p<0,001, p=0,02 sırayla). Bunlara ek olarak MS’in her 2 klinik formunda da pRNFL kalınlığı ile serum ve/veya BOS NfH düzeyi arasında anlamlı ilişki saptanırken (p<0,01, p<0,001 sırayla) benzer ilişki NT düzeyleri ile gözlenmedi.Sonuç:Bu çalışma, MS hastalarında pRNFL kalınlığı ve serum/BOS NfH’nin, mevcut hastalık seyri ve kesitsel özürlülük ölçümü ile ilişkili olan güvenilir ve kantitatif biyobelirteçler olduğunu göstermiştir.
|
Amaç: Bipolar bozukluk (BB) tanılı hastalarda yılın belirli zamanlarında manik ve depresif dönemler için hastane başvurularında artış gösterilmiş olsa bile, duygudurum belirtileri mevsimsel değişim göstermemektedir. Çalışmamızda BB tanılı hastaların yılın belirli zamanlarında hastaneye başvuru sayılarındaki artışın olası sebeplerini bulmayı amaçladık.Yöntem: Çalışma Türkiye’de dört merkezde yürütülmüştür. Hasta grubunu 41 remisyonda BB tanılı hasta oluşturmuştur. Sağlıklı kontrol grubu 37 kişiden oluşmaktadır. Değerlendirme zamanları olarak güz ekinoksu (23 Eylül), bahar ekinoksu (21 Mart), yaz gündönümü (21 Haziran) ve kış gündönümü (21 Aralık) seçildi. Duygudurum belirtileri için Hamilton Depresyon Derecelendirme Ölçeği ve Young Mani Derecelendirme Ölçeği; işlevsellik için Kısa İşlevsellik Değerlendirme Ölçeği; nörokognisyon için Stroop Testi (ST) ve Rey İşitsel Sözel Öğrenme Testi (RAVLT); biyolojik ritim için Biyolojik Ritim Değerlendirme Görüşmesi ile Mevsimsel Gidiş Değerlendirme Formu kullanılmıştır.Bulgular: Duygudurum belirtilerinde herhangi bir mevsimsel değişim gösterilmemiştir. BB grubunda dört dönem boyunca, RAVLT testinin ani hatırlama, öğrenme ve geri çağırma alt alanlarında ve ST’in kelime ve renk testi alanlarında istatistiksel olarak anlamlılık saptansa da kontrol grubundan ayrılmamıştır.Sonuç: Sonuç olarak, BB grubunun duygudurum belirtilerinde, psikososyal işlevselliğinde, biyolojik ritminde ve nörokognisyonunda sağlıklı kontrolden ayrışan bir mevsimsel değişim gösterilememiştir.
|
Amaç: Tekrar yatış oranları, tedavi ve bakım kalitesini değerlendiren önemli bir kriterdir. Bu çalışmada alkol bağımlılığı olan hastalarda tekrar yatış oranlarının ve tekrar yatışı öngören değişkenlerin belirlenmesi amaçlanmıştır.Yöntem: Araştırmanın örneklemini Gazi Üniversitesi Hastanesi Alkol ve Madde Bağımlılığı Kliniğinde 2005–2017 yılları arasında tekrarlayan yatışı olan 264 alkol bağımlılığı hastası oluşturmuştur. Çalışmada, ICD-10 tanı sınıflandırması kullanıldı. Birinci ve ikinci yatış sırasında hastaların tıbbi eştanı ve psikiyatrik eştanısı arasındaki farklar analiz edildi.Bulgular: Çalışma örnekleminin yaş ortalaması 51,45±12,04 idi ve %89’u (n=235) erkekti. İkinci yatışta eşlik eden baş ağrıları (p=0,001), psikotik semptomlar (p=0,013), anksiyete bozukluğu (p=0,003) ve madde bağımlılığı (p=0,027) anlamlı olarak daha yüksekti ve hastanede kalış süresi daha kısaydı. İlk altı ayda, örneklemin %24,2’sinin (n=64) tekrar yatışı yapıldı. Anksiyete bozukluğunun birlikteliği altı ay içinde tekrar yatış riskini 2,2 kat (OR=2,240; p=0,031) arttırırken, kısa yatış süresi (35 günden az) tekrar yatış riskini iki kat (OR=0,492; p=0,026) arttırmıştır.Sonuç: Hastanede kalış süreleri kısa olan hastalarda, taburcu olduktan sonraki ilk altı ay içinde tekrar yatış riski artmaktadır. Sağlık hizmetlerindeki hastanede kalış süresini azaltan politikalar gözden geçirilmelidir. Bununla birlikte, alkol bağımlılığı olan hastaların ikinci yatışında, madde bağımlılığı tanısının eklenmesi dikkat çekicidir. Bunu önlemek için, alkol bağımlılığının tedavi aşamalarında madde bağımlılığının önlenmesi ile ilgili konular ele alınmalıdır.
|
Myasthenia gravis (gMG) is a critical autoimmune disease, which has a serious impact on the life and survival of patients. Ocular Myasthenia Gravis (oMG) is often the initial manifestation of MG and has the potential to progress to gMG. However, to date no distinct mechanism has been found to clarify the pathogenesis of conversion from oMG to gMG. Recent studies have shown that the development and clinical progression of MG is closely associated with the abnormal function of follicular helper T (Tfh) cells. Thus, this article reviews the recently achieved research progress on the involvement of Tfh cells in MG immunopathogenesis and focuses on the role of Tfh cells and related-factors (IL-21, CXCL13, CXCR5, bcl-6 etc.) in germinal center formation and antibody production in MG immune response.
|
