• ÖZ

Aim: The most significant clinical association of interatrial block (IAB) was found with increased risk of atrial fibrillation and ischemic stroke. In this study, we sought to evaluate P wave duration and interatrial block in patients presented with acute ST-segment-elevation myocardial infarction (STEMI) who underwent primary percutaneous coronary intervention (PCI). Materials and Methods: We performed a retrospective analysis of patients presented with acute STEMI who underwent emergent PCI. Follow-up electrocardiograms were obtained from electronic database system. Echocardiographic data were also obtained from electronic patient records. Electrocardiographic measurements were performed using SEMA Workstation 3.8.1 (Schiller AG). Results: Primary analysis included 200 consecutive patients with STEMI. However, there were 20 inhospital deaths and 83 patients were lost to follow-up. Remaining 97 patients (80 male, 17 female) were included in the final analysis. Mean age was 57.0212.18 years. There were 48 patients with anterior STEMI and 49 patients with inferior STEMI. Mean duration of follow-up was 11 months and ECGs at the end of the follow up revealed that the frequency of partial and advanced IAB were 13.2% and 7.7% respectively. Statistical analysis showed that neither P wave duration nor IAB showed significant association with the infarct related artery lesion localization. Also, the degree of systolic dysfunction was not associated with IAB. Only male gender and left atrial diameter had significant positive correlation with P wave duration. Conclusion: IAB was not rare in patients with a history of acute coronary syndrome. The infarct related artery does not seem to have a significant correlation with interatrial conduction.

• ÖZ

Amaç: Ani kardiyak ölüm tip 2 Diabetes Mellitus (DM) hastalarında daha sık görülmektedir. Aritmi riskinin belirlenmesi için elektrokardiografide (EKG) repolarizasyonu gösteren QT intervali ve T dalgasının tepesinden sonuna kadar olan süreyi tanımlayan “T wave peak to end time” (Tpe) intervali yararlı olabilmektedir. Bu parametrelerin tip 2 DM hastalarında genel popülasyona göre değişimi fazla çalışılmamıştır. Hastaların hipergilisemik ve normoglisemik dönemlerinde bu parametreleri içeren karşılaştırma ise daha önce yapılmamıştır. Çalışmanın amacı tip 2 DM hastalarında aritmik riskin göstergesi olabilecek QT ve Tpe parametrelerin sağlıklı kontrol grubuyla karşılaştırılması ve hastaların hiperglisemik ve normoglisemik dönemlerinde bu parametrelerdeki değişimin gösterilmesidir. Gereç ve Yöntem: İnsülin infüzyonu başlanan 30 tip 2 DM hastası ile benzer yaş ve cinsiyette 30 sağlıklı birey çalışmaya alınmıştır. DM hastaların insülin infüzyonu öncesi ve sonrası EKG‟leri çekilmiş, QT, Tpe ve kalp hızları ölçülüp kalp hızına göre düzeltilmiş QT (QTc), sırasıyla kalp hızı ve QTc ye göre düzeltilmiş, Tpec ve TpeQTc değerleri hesaplanıp hem kendi aralarında hem de sağlıklı kontrol grubunun ölçümleri ile karşılaştırılmıştır. Bulgular: Hastaların ortalama yaşı 54,2 yıl ve %53,3‟ü kadındı. Hasta grubunda hiperglisemik ve normoglisemik dönemde kontrol grubuna göre kalp hızı daha yüksek, Tpec ve QTc süreleri istatistiksel olarak daha uzundu. Hiperglisemik dönem ile normoglisemik dönem kendi aralarında karşılaştırldığında QTc, Tpe, Tpec, TpeQTc parametrelerinin hepsi hiperglisemik dönemde daha uzun bulundu. (Sırasıyla QTc:45331‟e karşı 43433 p=0,003, Tpe:95,211,9‟a karşı 82,311,8 p<0,001, Tpec:112,518,1‟e karşı 96,416,1 p<0,001, TpeQTc:0,2100,023‟e karşı 0,1900,02 p<0,001) Sonuç: Tip 2 DM hastalarında QTc, Tpec parametreleri sağlıklı kişilere göre uzunken hiperglisemik dönemde bu parametreler normoglisemik döneme göre daha da uzundur. Bu nedenle DM hastaların aritmik riskleri hiperglisemik dönemde daha da yüksek olabilir.

• ÖZ

Amaç: Primer miyelofibrozis (PMF), kronik miyeloproliferasyon, atipik megakaryositik hiperplazi ve kem k l ğ f broz s le karakter ze klonal b r kök hücre hastalığıdır. Bu hastalarda günümüzde halen göster leb lm ş tek şifa sağlayıcı tedavi seçeneği olan allojenik kök hücre nakli, ülkemiz Sağlık Bakanlığı endikasyon listesine göre DIPPS skoru orta-2 veya yüksek riskli birincil veya ikincil miyelofibrozisli hastalara önerilmektedir. Çalışmamızda miyelofibrozisli hastalarımızın allojenik nakil sonrası takip verilerini paylaşmayı amaçladık. Gereç ve Yöntem: Geriye dönük ve kesitsel bu değerlendirmeye Şişli Florence Nightingale Hastanesi Hematopoetik Kök Hücre Nakil Merkezinde 2011-2016 yılları arasında allojenik nakil yapılan ve takipte olan toplam dokuz miyelofibrozis tanılı olgu dahil edildi. Olguların tüm demografik özellikleri yanı sıra, DIPPS-plus skorları, engrafman süreleri, graft versus host hastalığı (GVHH) görülme sıklıkları gibi parametreler ve sağ kalım verileri kaydedildi. Bulgular: Olguların ortalama yaşları 49,7 (34-63) yıl idi. Tanı ile transplant arası geçen süre ortalama 30,2 ay (1,7-65,2) idi. Tam uyumlu kardeş nakil altı olguda ve akraba dışı nakil üç olguda yapıldı. Tam uyumlu kardeş nakilde, nötrofil engraftman süresinin akraba dışı nakile göre anlamlı kısa iken, trombosit engraftman sürelerinin ise tam uyumlu kardeş nakilde kısa olma eğilimi ile birlikte istatistiksel anlamlı farklılık göstermediği izlenmiştir. Toplam dokuz hastanın takibinde üç olguda (%33,4) akut, altı olguda (%66,6) kronik GVHH geliştiği izlenmiştir. Kümülatif sağ kalım beş yıllık %70’dir. Sonuç: Merkezimizde miyelofibrozisli olguların değerlendirmelerinde, özellikle toplam sağ kalım oranı literatürdeki birçok seriye göre yüksek görünmektedir. Hasta sayısının az oluşu önemli bir sınırlama olmakla birlikte hem yaş hem de verici çeşitliliği mevcuttur. Ayrıca yüksek GVHH oranlarına karşın sağ kalımın yüksek kalmasının, hasta takibinin ve komplikasyonların iyi yönetiminin önemini vurguladığını düşünüyoruz.

• ÖZ

A 65-year-old female patient presented with complaints of abdominal pain, nausea, vomiting, constipation, and inability to perform defecation. The patient complained of abdominal pain and constipation for several days, and these symptoms were exacerbated, nausea and vomiting were added to these complaints on the day of admission. Physical examination revealed that abdominal guarding and tenderness, mainly located in the epigastric region. The patient had a history of previous total knee replacement surgery and ischemic stroke but had no history of trauma or abdominal surgery.

• ÖZ

Aim: The optimal strategy of fluid administration during spinal anesthesia is still unclear. In this double-blind randomized study, we assessed the timing of fluid administration for spinal anesthesia in patients undergoing ureterorenoscopy. Materials and Methods: 60 ASA I-III patients scheduled for anesthesia were randomly allocated to receive either 500 ml crystalloid preload (30 minutes before spinal anesthesia) or 500 ml crystalloid coload (at the start of spinal anesthesia). Ephedrine 5 mg boluses were administered when the systolic blood pressure decreased more than 20% of the baseline value. Atropine 0.5 mg was given to the patients whose heart rate decreased bellow 50 beats/minutes. Hemodynamic variables were recorded during the surgery. Results: The groups were compared in terms of demographic data and surgical time and there was no difference between them. In Group II, only 1 patient needed ephedrine, while in Group I, no patient was administered ephedrine. No patients in both groups needed atropine for bradycardia. There was no difference between the groups in terms of the need for ephedrine. Conclusion: Crystalloid preload and crystalloid coload administration do not differ in terms of the need for vasopressor agents in patients undergoing ureterorenoscopy under spinal anesthesia.