Amaç: Selektif intrauterin gelişim kısıtlılığı (sIUGR) olan monokoryonik gebeliklerde plasentanın eşit olmayan paylaşımı ve vasküler anastomozlar sonucunda her iki fetüs olumsuz etkilenebilir. Çalışmamızda sIUGR olan ve sIUGR olmayan (non-sIUGR) monokoryonik gebeliklerde hem büyük hem de küçük fetüsün perinatal sonuçlarını araştırmayı amaçladık.
Yöntem: Ocak 2013 – Ocak 2019 tarihleri arasında 196 monokoryonik ikiz gebelik retrospektif olarak incelendi. Olgular sIUGR ve non-sIUGR gebelikler olarak gruplandırıldı. sIUGR olan gebelikler ayrıca normal umbilikal akım paterni olanlar ve anormal umbilikal akım paterni olanlar olarak gruplandırıldı. Gruplar arasında büyük ve küçük fetüsler için perinatal sonuçlar ayrı ayrı araştırıldı.
Bulgular: Çalışmaya dahil edilen toplam 153 monokoryonik gebeliğin %17.6’s› (n=27) sIUGR gebeliklerden, %82.4’ü (n=126) non-sIUGR gebeliklerden oluşmaktaydı. sIUGR gelişen gebeliklerin %59.3’ünde (n=16) umbilikal arter akım paterni normalken, %40.7’sinde (n=11) anormal umbilikal arter akım paterni mevcuttu. sIUGR gebeliklerde preeklampsi oranı non-sIUGR gebeliklere göre anlamlı olarak daha yüksek bulundu (%25.9’a karşı %11.1, p=0.042). sIUGR gebeliklerde hem büyük hem de küçük yenidoğan için yoğun bakım gereksinimi non-sIUGR gebeliklere göre anlamlı olarak daha yüksek bulundu (p<0.001). sIUGR gebeliklerdeki yenidoğanlardan 3 (%11.1) tanesi neonatal dönemde kaybedildi. Kaybedilen yenidoğanların tamamı anormal umbilikal arter akım paterni olan sIUGR gebeliklerdeki küçük yenidoğanlardı.
Sonuç: Selektif intrauterin gelişim kısıtlılığı (sIUGR) olan gebelikler, non-sIUGR gebeliklere kıyasla perinatal sonuçlar açısından daha yüksek riskle ilişkilidir. sIUGR gelişen gebeliklerde küçük fetüsün yanı sıra büyük fetüs için de risk artışı bulunmaktadır. Artmış olan bu riskin sIUGR mevcut olan gebeliklerde daha yüksek olan prematüriteyle mi ilişkili olduğu yoksa sIUGR’nin bir sonucu mu olduğu konusunda daha fazla prospektif çalışmaya ihtiyaç vardır.
|
Amaç: Kliniğimizdeki amniyosentez uygulanan olguların retrospektif analizini yapmak ve bu konudaki deneyimimizi paylaşarak literatüre katkı sunmaktır.
Yöntem: Çalışmamıza ikinci trimesterde amniyosentez uygulanan 632 olgu dahil edildi. Olguların demografik özellikleri, gebelik haftaları, amniyosentez endikasyonları, işleme bağlı komplikasyonları, kültür başarısı, sitogenetik sonuçları, kromozom anomalisi saptanan olguların sonuçları ve endikasyonları değerlendirildi. Kromozom anomalisi, komlikasyonları, kültür başarısızlığı oranları ve en sık amniyosentez endikasyonları belirtildi. Kromozom anomalisi olan olguların sonuçları sayısal ve yapısal anomi olarak belirtildi.
Bulgular: Çalışmamıza dahil edilen tüm olguların yaş ortalamaları 33.7±6.8 yıl, gebelik haftaları 17.5±1.0 hafta olarak tespit edildi. Amniyosentez sonucu kromozom anomalisi tespit edilen olgu oranı
%22.4, kültür başarısızlığı oranı %2.1 ve komplikasyon oranı %0.5
bulundu. En sık amniyosentez endikasyonları ve kromozom anomalisi tespit edilen olgularda amniyosentez endikasyonları aynı olup
bunlar sırasıyla; kombine testin yüksek riskli olması, üçlü tarama testinin yüksek riskli olması ve ultrasonografide (USG) anomali olmasıdır. Kromozom anomalisi tespit etme oranı birden fazla endikasyonun birlikte görülüp amniyosentez uygulanan olgularda daha
yüksek bulundu.
Sonuç: Prenatal tanı için USG ve serum tarama testleri yaygın
olarak kullanılmakla birlikte yüksek riskli hastalara kesin tanı için
amniyosentez gibi invazif testlere ihtiyaç vardır. Tarama testlerinde birden fazla kromozom anomalisi riski taşıyan olgularda, prenatal tanı için amniyosentezin daha önemli olduğu sonucuna varıldı.
|
Amaç: Umbilikal arter trombozu nadir bir rahatsızlıktır. Tanısı
genellikle üçüncü trimesterde fetal distres veya intrauterin gelişme
geriliğinin tespitinden sonra konulur veya doğumdan sonra tanı
koyulabilir. Ayrıca, rahatsızlığın yönetimi de tanı sonrasında
çelişkilidir.
Olgu: Çalışmamızda, umbilikal kord kisti için başvuru sonrasında
ikinci trimesterde tanısı konulan bir umbilikal arter tromboz
olgusunu sunduk. Gebeliğin 24. haftasındaki tanı sonrasında olgu
haftalık olarak takip edildi. Olgu, 34. gebelik haftasında sorunsuz
şekilde elektif olarak doğum yaptı. Tanı postnatal olarak
doğrulandı.
Sonuç: Umbilikal arter trombozunun prenatal tanısı, perinatal
morbiditeyi önlemede çok önemlidir. Umbilikal kord kistleri
tespit edildiğinde, umbilikal arter trombozu bakımından ek
değerlendirme yapılmalıdır.
|
Amaç: Çalışmamızda, gestasyonel diabetes mellitus tanısı almış
gebelerde epikardiyal yağ dokusu kalınlığını ve aortik sertliği ölçerek gestasyonel diabetes mellitus ile koroner arter hastalığı arasındaki ilişkiyi değerlendirmeyi amaçladık.
Yöntem: Çalışmaya gestasyonel diabetes mellitus tanısı almış 28
gebe ve gestasyonel diabetes mellitusu olmayan 25 gebe dahil edildi. Çalışma popülasyonunun vücut kitle indeksi, laboratuvar değerleri, kan basıncı ölçümleri ve obstetrik hikaye bulguları kaydedildi. Çalışmaya katılan tüm olgular gebeliğin 24 ve 25. haftaları
arasında transtorasik ekokardiyografi ile değerlendirildi. Epikardiyal yağ dokusu kalınlığı ölçümü alındı ve aortik sertlik indeksi hesaplandı.
Bulgular: Yaş, gravida, parite ve obstetrik hikaye bakımından iki
grup benzerdi. Epikardiyal yağ dokusu kalınığı, kontrol grubuna
kıyasla gestasyonel diabetes mellitus grubunda anlamlı şekilde daha yüksekti (sırasıyla 0.336 cm ve 0.416 cm; p<0.001). Ancak, iki
grubun aortik sertlik ölçümleri arasında hiçbir anlaml› fark yoktu
(p=0.079).
Sonuç: Çalışmamızın sonuçlarına göre epikardiyal yağ dokusu kalınlığı, kontrol grubuna kıyasla gestasyonel diabetes mellituslu gebelerde istatistiksel olarak anlamlı şekilde daha yüksekti. Diğer
kardiyovasküler parametrelerde hiçbir farklılığın bulunmaması,
gestasyonel dönemde epikardiyal yağ dokusu kalınlığı ölçümünün
gestasyonel diabetes mellitusun erken tespitinde faydalı bir ek araç
olabileceğine işaret etmektedir.
|
Amaç: Gebeliğin sürdürülmesi için gerekli olan progesteron, gebeliğin 10. haftasına kadar korpus luteum ve sonras›nda plasenta tarafından üretilir. Bu çalışmanın amacı, gebeliğin 6–8 ile 12. haftasında
ölçülen serum progesteron konsantrasyonları ile üçüncü trimesterde
plasental disfonksiyonu ortaya koyabilecek parametreler arasındaki
ilişkiyi araştırmaktır.
Yöntem: Gebeliğin 6–8. haftaları ve 12. haftasında ölçülen progesteron değerleri ile gebelikte hipertansif bozukluklar, intrauterin gelişme geriliği, preterm doğum ve düşük doğum ağırlığı gibi plasental
disfonksiyon belirtileri arasındaki ilişki değerlendirildi. Ayrıca, daha
önceki bir çalışmaya dayanarak, erken gebelik döneminde 11
ng/mL’nin üzerindeki ve altındaki progesteron seviyelerine göre iki
grup oluşturuldu ve gestasyonel sonuçlar yönünden bu gruplar arasındaki farklılık incelendi.
Bulgular: Gebeliğin 6–8. haftaları ve 12. haftasındaki progesteron
konsantrasyonları, plasental disfonksiyona işaret eden gebelik komplikasyonlarına sahip olan ve olmayan alt gruplar arasında anlamlı şekilde farklı değildi (tüm parametreler için p>0.05). Gebeliğin 6–8. haftalarındaki 11 ng/mL’lik progesteron eşik değeri nedeniyle üçüncü
trimester komplikasyonları yönünden iki grup arasında anlaml farklılık bulunmadı.
Sonuç: Bu çalışmada, birinci trimesterin erken ve geç dönemlerinde ölçülen progesteron değerlerinin üçüncü trimesterdeki plasental disfonksiyon ile ilişkili olmadığı sonucuna ulaştık. Ayrıca, gestasyonel sonucu öngörmek için daha önce önerilen eşik değeri valide etmedik. Bu nedenle, rutin birinci trimester progesteron taraması gebelik takibini yönlendirmede uygun olmayabilir.
|
Amaç: Plasenta previa perkreta (PPP) yönetimi için uterus koruyucu cerrahi (UKC) ve histerektomiyi karşılaştırmayı amaçladık.
Yöntem: UKC ve histerektomi olan anterior invazyonlu PPP hastalarının verileri retrospektif olarak analiz edildi. PPP’li hastaların
klinik ve cerrahi sonuçlar›, cerrahi operasyon türüne göre karşılaştırıldı.
Bulgular: UKC grubunda ortalama intraoperatif kan kaybı, sezaryen histerektomi grubuna kıyasla daha düşüktü (1227.78±204.80
ml’ye karşı 1442.22±125.68 ml; p=0.017). Hemoglobin düşüşü,
UKC yapılan hastalarda anlamlı şekilde daha düşüktü (1.87±0.68
g/dl’ye karşı 2.88±1.04 g/dl; p=0.026). Ayrıca, ortalama toplam
transfüzyon oranı da UKC grubundaki hastalarda anlamlı şekilde
daha düşüktü (1.33±0.87 Ü’ye karşı 2.33±0.71 Ü; p=0.016).
Sonuç: Histerektomiye kıyasla UKC, anterior plasental invazyonlu PPP hastalarında intraoperatif kan kaybını ve transfüzyon oranını azaltır. Bilateral uterusun ve utero-ovaryen arterlerin Satinsky
klempleriyle geçici blokajı, UKC başarısına katkıda bulunma potansiyeline sahiptir.
|
Amaç: Çalışmamızın amacı, gebeliğin yakın izlem şekilde yönetilmesinden sonra preterm erken membran rüptürü sonrası rezidüel anhidramniyozun respiratuvar distres sendromu (RDS) üzerindeki etkisini değerlendirmekti. Yöntem: Bu çalışma, Erciyes Üniversitesi Tıp Fakültesinde ret rospektif olarak gerçekleştirildi. Çalışmada, gebeliğin 24 ile 28. haftaları arasında yakın izlem PEMR yönetimi için 2010 ile 2020 yılları arasında hastaneye başvuran tekil gebelik olguları değerlendirildi. Hastalar şu üç gruba ayrıldı: (1) anhidramniyoz, (2) oligo hidramniyoz, (3) normal amniyotik sıvı hacmi (ASH). Ana sonuç ölçümleri ilk değerlendirme başvurudaki ASH iken birincil sonuç neonatal RDS idi. RDS için düzeltilmiş olasılık oranları (aOR) ve %95 güven aralığı (GA); PEMR’de gestasyonel yaş (GY), doğum da GY, gecikme dönemi, doğum ağırlığı persantili, sezaryen doğum ve koryoamniyonit bakımından düzeltilen her bir başvuruda ki ASH için hesaplandı. Bulgular: PEMR’li 440 kadının 261’i çalışmaya dahil olma kriterlerini karşıladı. Başvuruda normal ASH’li 125 (%47.8) olgu, oligo hidramniyozlu 71 (%27.3) olgu ve anhidramniyozlu 65 (%24.9) olgu vardı. Maternal demografik özellikler, gruplar arasında benzerdi. Doğum ağırlığı, gruplar arasında anlamlı şekilde farklıydı. RDS, anhidramniyoz grubunda en yüksek seviyedeydi (%64.6). Azalmış ASH, başvuruda oligohidramniyoz veya anhidramniyoz grubunda RDS ile ilişkili değildi. PEMR’de GY, 30 günden büyük gecikme dönemi ve sezaryen doğum, sonuçta ortak faktörlerdi. Sonuç: Sonuçlarımız, oligohidramniyoz ve anhidramniyozun RDS riskiyle ilişkili olmadığını, fakat PEMR ve doğumda GY’nin, gecikme döneminin ve sezaryen doğumun bağımsız olarak RDS riskiyle ilişkili olduğunu göstermektedir.
|
Amaç: Fallot tetralojisi (FT) genellikle büyük non-restriktif ventriküler septal defekt ile seyretmektedir.
Olgu: Bu çalışmada, kalıntı triküspit kapak dokusuna sekonder
restriktif VSD ile prenatal FT tanısının nadir bir olgusunu sunmaktayız. VSD’nin kısmi oklüzyonu, miyokardiyal hipertrofinin
prenatal ilerleyişi ve postnatal olarak güç yönetime sahip sağ kalp
yetmezliği ile sonuçlanmıştır.
Sonuç: FT’de kardiyak disfonksiyonun prenatal belirtileri halinde
detaylı VSD muayenesi düşünülmelidir. Ebeveynlere ve neonatologlara danışmanlık verilmelidir ve doğum tersiyer bir merkezde
güvenceye alınmalıdır.
|
Amaç: Bu çalışmada, fetal optik siniri ve kılıfını ultrason ile lateral
oblik bir planda görüntülemeyi amaçladık.
Yöntem: Bu kesitsel prospektif çalışma, gebeli¤in 20–22. haftasında anomali taraması için perinatoloji klini¤imize baflvuran sağlıklı
gebelerle gerçekleştirildi. Optik sinir kılıfı çapı (OSKÇ) ölçümleri, aynı sonografi uzmanı tarafından lateral orbital ve retro-orbital
planlarda iki kere yapıldı. Ultrason süreleri kaydedildi. Gözlemci
içi değişkenliği her iki teknik için de hesaplandı. Lateral orbital
teknik için Bland-Altman analizi gerçekleştirildi.
Bulgular: Çalışmada toplam 45 gebe değerlendirildi. Lateral orbital tekniğin sınıf içi korelasyon katsayısı değeri 0.722 idi
(p<0.001), bu da OSKÇ’nin aynı gözlemci tarafından benzer flekilde ölçüldüğünü göstermektedir. Lateral orbital (LO) teknikle ölçülen OSKÇ ortalaması, retro-orbital (RO) teknikle ölçülen
OSKÇ ortalamasından yüksekti (2.10±0.13 mm’ye karfl› 1.21±0.13
mm, p<0.001). LO teknikle OSKÇ ölçümünün, RO tekniğe kıyasla zaman açısından daha etkin olduğu belirlenmiştir (129.6±31.3
saniyeye karşı 228.2±32.7 saniye, p<0.001).
Sonuç: Lateral orbital tekniği kullanarak, lensin gölge artefaktı olmaksızın optik sinirin ve kılıfının ayrı ayrı görüntülenebileceği sonucuna vardık. Bu teknik ayrıca, RO teknikten daha kısa sürmektedir. Manyetik rezonans görüntüleme (MRG) doğrulaması ile bu
konuda daha kapsamlı araştırmaya ihtiyaç duyulmaktadır.
|
Amaç: Do¤um öncesi dönemde amniyotik membranlarda meydana gelen inflamatuvar değişiklikler zarların yırtılmasında ve do-
ğum eyleminin başlamasında kritik bir öneme sahiptir. Normal vajinal doğumlar ile sezaryen (C/S) doğumların zarlarda yaptığı inflamatuvar değişiklikler birbirinden farklıdır. Nükleer faktör-kappa
B (NF-κB) biyolojik sıvı ve dokularda inflamasyon değişiminin temel hücresel belirtecidir. Bu çalışma normal vajinal doğum olguları ile acil olmayan C/S doğum yapan olguların amniyotik sıvı
NF-κB (AF-NF-κB) konsantrasyonlarını karşılaştırmak için planlanmıştır.
Yöntem: Ciddi fetal ve maternal problemi olmayan 100 tekil term
gebelik olgusu çalışmaya dahil edildi. Gebeler her grupta 50 hasta
olmak üzere iki gruba ayrıldı. Gebelik haftası son adet tarihi ve ultrasonografi ölçümlerine göre hesaplandı. Gruplar klinik koryoamniyonit ve erken membran rüptürü öyküsü olmayan ve normal
vajinal doğum kararı verilen 50 hasta ve maternal veya perinatal
nedenlerle sezaryen kararı verilen 50 term gebeden oluşmakta idi.
Sezaryen veya normal vajinal doğum sırasında amniyotik sıvı örnekleri alındı. C/S olgularnda zarlarn bistüri ile açılmasını takiben, vajinal doğum olgularında ise spontan veya artifisyel zar yırtılmasını takiben amniyotik sıvı örnekleri alındı. AF-NF-κB konsantrasyonları ELISA yöntemi ile de¤erlendirildi.
Bulgular: Normal vajinal doğum yapılan gruptaki hastaların AFNF-κB düzeyleri, C/S grubundaki hastalar›n AF-NF-κB düzeylerinden anlamlı düzeyde yüksek bulundu. AF-NF-κB seviyeleri
normal vajinal doğum grubunda yaklaşık 2 kat daha yüksekti
(1.44±0.40 ng/ mL’ye karfl› 0.71±2.60 ng/mL, p<0.001). Normal
vajinal doğum yapan hastalarda fetal doğum ağırlığı ile AF-NF-κB
seviyeleri arasında pozitif ancak anlamsız bir korelasyon saptandı.
C/S ile doğum yapan hastaların AF-NF-κB düzeyleri ile demografik ve klinik özellikleri arasında anlamlı bir ilişki saptanmadı.
Sonuç: Normal vajinal doğum C/S olgularına göre artmış AF-NF-κB konsantrasyonları ile ilişkilidir. AF-NF-κB düzeyleri
spontan fetal membran rüptürünün potansiyel bir prediktörü gibi
görünmektedir.
|
