Siyaset ve spor bir bütünün ayrılmaz iki parçasıdır. O yüzden sportif hizmet, yürütme ve yasama organlarının sorumluluğundadır. Buradan hareketle bu araştırmanın amacı; Türkiye’de 3 Kasım 2002 tarihinde yapılan Milletvekili Genel Seçimine katılan Samsun, Kütahya, Tokat, Adıyaman ve Niğde illerindeki siyasi partilere mensup 150 “milletvekili adayının” ülkedeki spor uygulamaları hakkındaki görüş ve düşüncelerini ortaya koymaktır. Araştırmaya katılan milletvekili adaylarının %21.3’ü düzenli, %78.7’si ise düzensiz spor yapmaktadır. Deneklerin yaptığı faaliyetler genellikle “yürüyüş ve koşudur” (%50). Fakat deneklerin bu faaliyetlere fayda prensibi ekseninde katıldıkları söylenemez.Deneklerin önemli kısmı (%88.7) Türkiye’deki spor tesislerinin ihtiyacı karşılar nicelik ve nitelikte olmadığını belirtmekte, Türk sporundaki gelişmeyle (%91.3) beraber dünya sporundaki seviyeyi yeterli bulmamaktadır (%92). Bu görüşe sahip deneklerin %21.3’ü önceden bir kulüpte idarecilik yapmış olanlardır. Diğer yandan adaylar, konuşmalarında spor sorunlarına büyük ölçüde yer verdikleri (%45.3) halde seçmenlerden gelen spor talebinin yeterli olmadığını (%54.7), ayrıca, sportif gayretlerinin de seçmenlerce taktir edilmediğini belirtmektedir (%68.7). Bu bağlamda spora hizmet bakımından siyasi kişi ve kuruluşların üzerindeki kamuoyu baskısı yeterli değildir. Deneklerin sporla ilgili sorunları önem düzeyleri bakımından sıralamasında önceliği, sağlık ve sosyal güvenlikle (%21.3) beraber eğitim (21.3) almaktadır. Bunu, ekonomi (%17.3), tesisleşme (%12.6), spor organizasyonu (%10) ve yönetim (%9.3) sorunları izlemektedir. Bunun yanında deneklerin Türk spor politikasını önem düzeyine göre sıralama seçenekleri arasındaki ilk tercihler de “kitle sporunu yaygınlaştırmak” (34.6), “tesisleşme” (%30) ve spor yolu ile “ülke tanıtımını gerçekleştirmek” (%12) biçiminde belirginleşmiştir.