AMAÇ: Çalışma, engelli çocuğa sahip olan annelerin yaşadıkları güçlükleri, aileden algılanan sosyal desteği ve umutsuzluk durumların belirlemek amacı ile yapıldı. YÖNTEM: Araştırma Gaziantep ili içindeki zihinsel ve fiziksel engelli çocuklara yönelik eğitim veren iki rehabilitasyon merkezinde yapılmıştır. Tanımlayıcı tipte bir araştırma olan bu çalışma 1 Mart – 29 Haziran 2007 tarihleri arasında gerçekleştirilmiştir. Araştırmada engelli (fiziksel, zihinsel) çocuğa sahip 95 anne ile görüşülmüştür. Araştırma verilerinin toplanmasında; araştırmacılar tarafından geliştirilen soru formu, Beck Umutsuzluk Ölçeği ve Aileden Algılanan Sosyal Destek Ölçeği kullanılmıştır. Elde edilen verilerin değerlendirilmesinde yüzdelik, ortalama ve ki-kare, Kruskall Wallis, Varyans ve Korelasyon analizi kullanılmıştır. BULGULAR: Çalışmaya alınan annelerin çocuklarının; %62,2’sinin erkek, %43,2’sinin 6–10 yaş arasında, annelerinin yaş ortalamasının 33,2±0,7 yıl olduğu, eğitim durumunun %65,3’ünün ilköğretim belirlendi. Annelerin; %46,3’ünün toplumun bakışı açısından rahatsız olduğunu, %38,9’unun çevreleri ile iletişim kurmakta güçlük çektiğini, %75,8’inin çocuğunun geleceğinden kaygı duyduğunu, %46,3’ünün çocuğunun engeli nedeniyle suçluluk duygusu yaşadığını, %61,1’inin çocuğunun tedavi sürecinde zorlandığını, %45,3’ünün çevresinden sosyal destek görmediğini ifade ettiği saptanmıştır. Annelerin aileden algıladıkları destek ölçeği puan ortalamasının 22,2±0,9, umutsuzluk ölçeği ortalamasının ise 9,3±0,3 olduğu belirlenmiştir. SONUÇ: Annelerin sosyal destek faktörleri ile umutsuzluk düzeyleri arasında negatif bir ilişki olduğu, annelerin aileden algıladıkları sosyal destek düzeyi arttıkça umutsuzluk düzeylerinin azaldığı tespit edilmiştir.