Günümüzde sanat ve mimarlık çevrelerince geliştirilen yeni yöntemler, belirli ortak davranış biçimleri içermektedir. Bu davranışların estetik ve plastik değerdeki yansımaları ise yine benzer biçimde ortak bir dil yaratmaktadır. Büyük ölçüde tüketim odaklı gelişen yeni sosyo-ekonomik ve sosyo-kültürel ortamda, her geçen gün farklı, dikkat çekici, iletişimsel ve teatral yöntemler denemek, oluşturulan bu dilin ortak konsantrasyon alanıdır. Postmodern mimari tartışmalarına dahil olan bu süreç, bilgi üretim teknolojileri ve sosyokültürel ortam ile doğrudan etkileşim içindedir. Bireysel zevklerin ön plana çıktığı ve üretim teknolojilerinin çeşitliliği desteklediği günümüzde, mimarlık da bu yeni eğilimlerden doğrudan etkilenmektedir. Böylelikle, modern sonrasında farklı ve dikkat çekici olmaya yönelen mimarlık, temel bir prensip olarak iletişimsel olmayı bir tasarım stratejisi haline getirmiştir. Diğer taraftan, iletişimsel stratejilerin bir tasarım prensibi olarak ortaya çıktığı barok dönem, bu eğilimin genel karakteristiğini kuran bir sanat akımı olması bakımından, modern sonrası eğilmlerin teatral tavrı için uygun bir araştırma zemini sunmaktadır. Bu çalışmada, tasarım stratejilerindeki erk sembollerinin neler olabileceği ve mimarlıktaki teatral anlatım eğilimine ne gibi bir destek sağladığı incelenmiştir. Ardından teatralliğin bir tasarım stratejisi olarak ortaya çıkışı, neden ve sonuç ilişkisi içinde değerlendirilmiştir. Buradaki amaç, teatral iletişimselliğin bir tasarım stratejisi olarak mimarlıktaki temel prensiplerini araştırmak, bu prensiplerin özündeki barok karakteri ortaya koymaktır