Mekan bir tüketim toplumu nesnesi olarak ele alındığ ında; tüketimin sadece edilgin bir unsuruolmakla kalmaz, aynı zamanda etken bir unsuru olarak da ait olduğu toplumda estetik ve etikbelirleyici, sırf bu sebeple bile kültürel ve politik düzlemde hem ayraç hem de anlam manzumesi olarak yer alabilmektedir. Süsden ve p ratik iş levi olmayan her türden göstergeden uzak mekananlayış ındaki elitist yaklaş ım günümüz Türkiyesinin uygulama alanında tamamendeğ ersizleştirilmişken, akademik ve teorik zeminde oldukça geliş kin bir eleş tiri ortamı ve eleştirmenzümresi olması da bir o kadar ironiktir. Neredeyse hiç pratik iş levi olmayan tamamen imitasyon, hiçolunmamış ı olunmuş laş tıran, hiç bulunulmamışda bulunulmuşlaş tıran, zaman ekseninde değertaş ımayan, obje demeye bile imtina edilesi nesnelerin ekonomik ve kültürel olarak ikinci veya dahaalt sınıf göstergeleri olup olmadığ ı tartışması da üzerinde kısa da olsa durulması gereken bir açmazdır.Kültürel bağ lamda eleş tirilebilecek bu türden süs ve/veya anı objesi yerleştirme eyleminin politikolarak da doğruluğ u veya yanlış lığı da hitap ettiği gözlemciye bağ lı olarak tartışmaya açık bir tavırdır.Bu türden bir tavır günümüz tüketim toplumunun tüm ideolojilerini açıklıkları veya ima ettikleri ilesergileyen, tanıtan ve ne yazık ki tartışmaya sokan bir tavırdır. Kültürel veya daha dar bir çerçevedeestetik olarak doyuma ulaşmış bir mekan böylesi bir tüketim deneyimine de büyük bir kuvvetle dirençgösterebilirken kırsalın kenti kuşatıp kent yaşamını ele geçirmesi kente ve kentliliğ e dair tüm kültürelve politik tavırları iğ diş etmesi sonucu ne olduğ u tanımlanmayasıca bir kültürü de beraberindegetirmektedir.