Süleyman Nazif, devrin diğer edebiyatçıları arasında kişiliği, hal ve hareketleri ve bu yıllarda kaleme aldığı yazıları ile başkalarına benzemeyen; dostlarına bile zaman zaman tepeden bakan; pervasız nükte ve hicivleri, daha doğrusu zaman zaman heyecanlı, bazan ironik tavrıyla nevi şahsına münhasır farklı bir şahsiyettir. Burada onun, özellikle II. Meşrutiyet'ten sonraki uygun ortamda daha geniş bir sahada yayılma imkânı bulan, yaygın tabiriyle milliyetçilik adı altında Türkçülük-Turancılık meselesi etrafında, Ağaoğlu Ahmed, Ziya Gökalp ve Sâmih Rifat gibi devrin önde gelen Türkçülerine karşı bu konu çerçevesinde görüşlerini ele almaya çalışacağım