Bu çalışma, Kemal Özer'in özyaşamöyküsünden yola çıkarak şiir anlayışında yaşadığı değişimi tespit etme çabasıdır. Şairin şiir anlayışının hangi aşamalardan geçtiği, şiir dilinin ve muhtevasının değişimi, Türk şiirindeki yeri, biyografik ve metin merkezli yöntem esas alınarak incelenmeye tabi tutulmuştur. Cumhuriyet dönemi Türk edebiyatının üretken sanatçılarından biri olan Kemal Özer ; şiir, öykü, anı, gezi yazısı, deneme, eleştiri, günlük, söyleşi gibi edebiyatın birçok türünde eser vermiş üretken ve çok yönlü bir sanatçıdır. K. Özer, yukarıda saydığımız türler içerisinde özellikle şiire özel bir önem vermiş, daha çok şair kimliğiyle ön plana çıkmıştır. Şiir yazmaya 1950'li yılların başında başlayan şairin ilk dönem eserlerinde, özellikle de Gül Yordamı (1959), Ölü Bir Yaz (1960), Tutsak Kan (1963) adlı kitaplarında daha çok İkinci Yeni şiir anlayışının etkisi görülürken; 1970'lerden sonra kaleme aldığı Kavganın Yüreği (1973) adlı eseri ile birlikte şairin toplumcu gerçekçi bir şiir anlayışını benimsemeye başladığı, bu anlayışı ömrünün sonuna kadar da devam ettirdiği görülmektedir. K. Özer'in İkinci Yeni ile ilişkisi kısa sürse de ilk dönem şiirlerinde bu anlayışın önemli etkileri söz konusudur. K. Özer, sözcüğü şiirin temel öğesi sayan, imgeyi yücelten, sözcükler arası ilişkilerde yeni arayışlara girerek söz dizimine ve genel kurallara kafa tutan, yeni söyleyiş olanakları yaratmak için şiirin sınırlarını zorlayan bir şiir yaratmıştır. Bu yaratım, kapalı, uzak çağrışımlı, kendini kolay ele vermeyen bir şiir evreni oluşturmuştur. Şairin toplumcu gerçekçi çizgide kaleme aldığı eserlerinde ise genellikle belli tema ve öğelere yöneldiğini söylemek mümkündür. Bu dönemde özellikle işçi sınıfının sorunları onun şiirlerinin odak noktası haline gelir. Bu sınıfa karşı duyarlılığı, onun şiir anlayışını ve şiir dilini de birçok yönden şekillendirir. Özellikle Kavganın Yüreği (1973) ile başlayan bu yeni şiir anlayışı daha çok siyasal ve söylevci bir söylemden beslenen toplumcu gerçekçi çizgide şekillenen bir şiir anlayışıdır. Toplumsal ve siyasal kavga, emek-emekçi, güncellik, umut, evrensellik, bilinç-bilinçlendirme, biz kavramı-kolektivizm gibi öğeler bu yeni şiir anlayışını besleyen temel tematik öğeler olarak karşımıza çıkar