Marx’ın kapitalizm analizi çoğunlukla zor süreçlerini hesaba katmadığı için eleştirilmiştir. Bu bakımdan Marx’ın kapitalizm kavramsallaştırması sanayinin ilerlemesi ve kapitalist ilişkilerin yaygınlaşması ile insanlığın savaşlardan kurtulacağına dair bir inanç ortaya koyan “endüstriyel toplum tezi” ile ilişkilendirmiştir. Bu çalışmada birbiriyle ilişkili üç argümandan söz edilebilir. Birincisi zorun kapitalizmdeki rolü ile ilgili kafa karışıklığının büyük oranda Marx’ın yönteminin tam olarak anlaşılamamasından ileri geldiğidir. Marx, analizini soyut modellerden ya da mekanizmalardan ampirik gözlemlere çevirdiğinde kapitalizmin zor olmadan varlığını sürdüremeyeceğini göstermiştir. İkincisi, kapitalist üretim ilişkilerinin ekonomist olmayan ampirik ve sosyo-politik bir okumasının kapitalizme içkin zor boyutunu ifşa etmede önemli bir rol oynayabileceğidir. Kapital’de yer alan ilksel birikim kavramı ile 18 Brumaire’in merkezi kavramı olan Bonapartizm, liberal toplumsal düzenin salt ekonomi içinden ekonomi tarafından üretilmediğini gözler önüne sermektedir. Üçüncüsü, bir kapitalist toplumsal formasyon, ekonomik, politik, sosyal, ideolojik, kültürel vb. uğrakların karmaşık etkileşimi yoluyla oluşturulmaktadır. Bu süreçler zor-bağımsız olmak bir yana zorun muhtelif derecelerde kurucu bir rol üstlendiği toplumsal ilişkiler bütününü ifade etmektedir.