HÜKÜMLÜ ÇOCUKLAR: İSTANBUL VE ANKARA ÇOCUK EĞİTİMEVİ ÖRNEĞİ

BULGURCUOĞLU, Sultan Ebru; ÇAMUR DUYAN, Gülsüm

HÜKÜMLÜ ÇOCUKLAR: İSTANBUL VE ANKARA ÇOCUK EĞİTİMEVİ ÖRNEĞİ

Sultan Ebru BULGURCUOĞLU, (Hacettepe Üniversitesi)

Gülsüm ÇAMUR DUYAN (İstanbul Sabahattin Zaim Üniversitesi)

Hacettepe Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Dergisi

70 3

Yıl: 2019 Cilt: 0 Sayı: 30 Sayfa Aralığı: 167 - 190 Metin Dili: Türkçe İndeks Tarihi: 14-02-2020

HÜKÜMLÜ ÇOCUKLAR: İSTANBUL VE ANKARA ÇOCUK EĞİTİMEVİ ÖRNEĞİ

Öz:

Çocuk suçluluğu ekolojik bir perspektifle incelenmesi gereken toplumsal bir sorundur. Türkiye’de çocuklar için ceza sorumluluk yaşı 12-18 yaş arası olup, hükümlü çocukların hükümlülük süreçlerini tamamlayacağı kurumlar çocuk eğitimevi olarak adlandırılmaktadır. Genel amacı çocuk eğitimevlerinde kalan hükümlü çocukların genel özellikleri ile onları suça sürükleyen risk faktörlerinin belirlenmesi olan bu çalışma T.C. Adalet Bakanlığı’na bağlı Ankara (82) ve İstanbul Çocuk Eğitimevleri’nde (42) bulunan toplam 124 erkek hükümlü çocukla yürütülmüştür. Nicel araştırma deseninde olan bu çalışmada veriler SPSS 21.0 programı kullanılarak analiz edilmiştir.Yapılan frekans analizleri sonucuna göre çocukların ailelerinin ekonomik durumu ile anne-babalarının eğitim düzeyi oldukça düşüktür. Mala yönelik suçların ağırlıklı olduğu çalışmada hükümlü çocukların aile ve akran çevrelerinde de suç öyküsü bulunmaktadır. Çocuklar en çok akran çevresinin suça sürüklenmede etkisi olduğunu düşünmektedir. Birçoğunun suça sürüklenmeden önce sokakta yaşama ve hizmet ile sanayi sektörü ağırlıklı olmak üzere çalışma deneyimi olmuştur. Hükümlü çocuklar kurumda kaldıkları sürece en çok ailelerinin eksikliğini hissettiklerini belirtmişlerdir. Çocukların akran çevrelerinde oldukça fazla suç öyküsünün bulunması ve kurumdan çıktıktan sonra tekrar aynı çevreye dönme riskine karşı hükümlülük sonrası denetleme hizmetleri arttırılarak mükerrer suçlu olmalarının önüne geçilmelidir. Ayrıca çocukları suça sürükleyen risk faktörlerini anlayarak, sistemlerle ilişkilerini belirleyecek multidisipliner araştırma projelerine gereksinim duyulmaktadır.

Anahtar Kelime:

Konular: Sosyal Çalışma Sosyoloji Hukuk Aile Çalışmaları

Convicted Children: An Example of the Istanbul and Ankara Juvenile Reformatories

Öz:

Juvenile delinquency is a social problem that should be examined from an ecological perspective. In Turkey, the age of criminal responsibility for juveniles is 12 to 18 and the institutions where they complete their sentence are called çocuk eğitimevi (juvenile reformatory). The main purpose of this research is to determine the general characteristics of convicted children and the risk factors that drove them into crime. The study was carried out with a sample of 124 children, (82) residing in the Ankara and (42) in Istanbul juvenile reformatories operating under the Republic of Turkey Ministry of Justice. This study was conducted according to the quantitative research design and, the data were analysed by using the SPSS 21.0 program. According to the results of frequency analysis, the economic status and the education level of their parents is very low. In the study that prioritizes crimes against property, the family and peer circles of convicted children also have a criminal entanglement. Most of the children participating in the survey believe that their peer environment pushed them into crime. Many convicted children had experience living on the street and working mainly in the service and industrial sectors. Convicted children stated that they mostly miss their families during their stay in the institution. Due to the high rate of criminality of the convicted children’s peer circles and against the risk of returning to the same environment after their release, it is imperative to increase post-conviction supervision services to avoid reoffending. Moreover, to understand the risk factors that pushed children to crime and to determine their relation with systems, multidisciplinary research projects are necessary.

Anahtar Kelime:

Konular: Sosyal Çalışma Sosyoloji Hukuk Aile Çalışmaları

Belge Türü: Makale Makale Türü: Araştırma Makalesi Erişim Türü: Erişime Açık

Atilola, O., Omigbodun, O. ve Bella-Awusah, T. (2014). Lifetime Exposure to Traumatic Events Among Adolescents in Contact with the Nigerian Juvenile Justice Systems Compared with a Comparison Group of Secondary School Students. Paediatrics and International Child Health, 34(2), 92-100.
Baykara Acar, Y. (2011). İstisnai Öyküler Cinsel Suçtan Hükümlü Olan Çocukların Yaşam Öyküleri. Ankara: Maya Akademi.
Böke, K. (2017). Sosyal Bilimlerde Araştırma. K. Böke (Ed.), Sosyal Bilimlerde Araştırma Yöntemleri içinde (ss. 2-31). İstanbul: Alfa.
Cankurtaran Öntaş, Ö. (2011). Cinsel Suça Yönelen Çocukların Karakteristikleri ve Tedavi Programları. Aile ve Toplum Dergisi, 6(22), 47-56.
Ceza ve Güvenlik Tedbirlerinin İnfazı Hakkında Kanun, (2004). Resmi Gazete: 29.12.2004, Kanun Numarası: 5275.
Clinkinbeard, S.S. ve Zohra, T. (2012). Expectations, Fears, and Atrategies: Juvenile Offender Thoughts on a Future Outside of Incarceration. Youth & Society, 44(2), 236-257.
Çakıcı, M., Paşa, E. ve Görkem, A. (2012). The Prevalence and Risk Factors of Juvenile Deliquency in Turkish Republic of Northern Cyprus. Eurasian Journal of Educational Research, 12(49 A), 183-198.
Çoban, S. (2015). Juvenile Justice System in Turkey and Children in Reformatory Centers. Hacettepe Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları, 22, 99-119.
Çocuk Koruma Kanunu, (2005). Resmi Gazete: 15.7.2005, Kanun Numarası: 5395.
Duyan, V. (2012). Sosyal Hizmet Temelleri, Yaklaşımları, Müdahale Yöntemleri. Ankara: Sosyal Hizmet Uzmanları Derneği.
Erbay, E. (2008). Çocuk İşçi Olmak: Çocuk İşçiliğine Resrospektif Bir Bakış. Ankara: Sosyal Hizmet Uzmanları Derneği.
Erkan, R. ve Erdoğdu, M.Y. (2006). Göç ve Çocuk Suçluluğu. Aile ve Toplum Eğitim Kültür ve Araştırma Dergisi, 3(9), 79-90.
Eyüboğlu, M. ve Eyüboğlu, D. (2018). Suça Sürüklenen Çocuklarda Psikiyatrik Bozukluklar, Sosyodemografik Özellikler ve Risk Faktörleri. Klinik Psikiyatri Dergisi, 21(1).
Farrington, D.P., Coid, J.W., Harnett, L.M., Jolliffe, D., Soteriou, N., Turner, R.E. ve West, D.J. (2006). Criminal Careers up to Age 50 and Life Success up to Age 48: New Findings from the Cambridge Study in Delinquent Development. Home Office Research Study, 299.
Fernandez-Suarez, A., Herrero, J., Perez, B., Juarros-Basterretxea, J. ve Rodriguez-Diaz, F. J. (2016). Risk Factors for School Dropout in a Sample of Juvenile Offenders. Frontiers in Psychology, 7.
Gezgin, M. (2010). Suça Sürüklenen Ergenlerde Denetim Odağı: İzmir Örneğinde Bir Çalışma (Basılmamış yüksek lisans tezi). Hacettepe Üniversitesi, Ankara.
Gökler, R. (2009). Okullarda Akran Zorbalığı. Uluslararası İnsani Bilimler Dergisi, 6(2), 511-537.
Günşen İçli, T. (2009). Çocuk Suç ve Sokak: Sokakta Yaşayan Suç İşleyen ve Suça Maruz Kalan Çocuklar. Ankara: TC Başbakanlık Aile ve Sosyal Araştırmalar Genel Müdürlüğü. İl, S. (2003). Adli Sosyal Hizmet. Türkiye Klinikleri Psikiyatri Dergisi, 4(2), 141-146.
İpek, A. (2010). Suça Sürüklenen Çocukların Okul Dönemlerinin İncelenmesi ve Bu Dönemde Barındırdıkları Risk Faktörlerinin Belirlenmesi: Ankara, İstanbul ve İzmir Jandarma Çocuk Merkezleri Örneği (Basılmamış yüksek lisans tezi). Kara Harp Okulu, Ankara.
Johnson, M.E. (2018). The Effects of Traumatic Experiences on Academic Relationships and Expectations in Justice-Involved Children. Psychology in the Schools, 55(3), 240-249.
Kelly, E.V., Newton, N.C., Stapinski, L.A., Slade, T., Barrett, E.L., Conrod, P.J. ve Teesson, M. (2015). Suicidality, Internalizing Problems and Externalizing Problems Among Adolescent Bullies, Victims and Bully-Victims. Preventive medicine, 73, 100-105.
Köksal Akyol, A. ve Bilbay, A. (2018). Ergenlerin Akran Zorbalığı Yapmaları, Zorbalığa Maruz Kalmaları ve Empatik Eğilimleri Arasındaki İlişkinin İncelenmesi. Journal of History Culture and Art Research, 7(2), 667-675.
Lee, S.Y., Rhee, S. ve Villagrana, M. (2018). Change in Delinquency Over Time Between Adolescents with and without Maltreatment Experiences: Attachment and The School's Role. Children and Youth Services Review, 86, 110-119.
Mueller-Fabian, A., Siserman, C., Anitan, S.M. ve Delcea, C. (2018). Juvenile Delinquency in Light of Data Recorded at The Institute of Forensic Medicine. Romanian Journal of Legal Medicine, 26(1), 70-75.
Office of Juvenile Justice and Delinquency Prevention. (2015). Risk Factors for Delinquency. Washington, D.C. 2 Eylül 2018 tarihinde https://www.ojjdp.gov/mpg/litreviews/Risk%20Factors.pdf adresinden erişilmiştir.
Özdemir, S. (2018). Ergen Riskli Davranışlarının Akran Zorbalığı, Örselenme Yaşantıları ve Psikolojik Sağlamlık ile İlişkisinde Sapkın Arkadaşların Aracı Etkisinin İncelenmesi. Eğitim ve Bilim, 43(195), 223-239.
Özen, S., Ece, A., Oto, R., Tirasci, Y. ve Goren, S. (2005). Juvenile Delinquency in a Developing Country: A Province Example in Turkey. International Journal of Law and Psychiatry, 28(4), 430-441.
Pinto, R. J., Fernandes, A. I., Mesquita, C. ve Maia, Â. C. (2015). Childhood Adversity Among Institutionalized Male Juvenile Offenders and Other High-Risk Groups Without Offense Records in Portugal. Violence and Victims, 30(4), 600-614.
Ruch, D.A. ve Yoder, J.R. (2018). The Effects of Family Contact on Community Reentry Plans Among Incarcerated Youths. Victims & Offenders, 13(5), 609-627.
Seyhan, D. ve Zincir, H. (2009). Tutuklu/Hükümlü Gençlerin Benlik Saygısı Düzeyleri ile Aile Özelliklerinin İncelenmesi ve Aralarındaki Korelasyonun Belirlenmesi. Aile ve Toplum Dergisi, 5(19), 7-24.
Singh, R.P. ve Jahanara. (2016). A Study on Juvenile Delinquents: Impact of Socio-Economic Factors of Family in The State of Uttar Pradesh, India. Socioint16: 3rd International Conference on Social Sciences and Humanities, 875-884.
Şentürk, Ş. (2018). Suça Sürüklenmiş Çocukların Sosyo-Demografik Özellikleri Ana-Baba Tutumları ve Suçun Nedenleri (Amasya Örneği). Disiplinlerarası Eğitim Araştırmaları Dergisi, 2(3), 38-48.
TÜİK. Ceza İnfaz Kurumu İstatistikleri, 2016. 20 Ağustos 2018 tarihinde http://www.tuik.gov.tr/PreHaberBultenleri.do?id=24676 adresinden erişildi.
TÜİK. Güvenlik Birimine Gelen veya Getirilen Çocuklar, 2017. 1 Eylül 2018 tarihinde http://www.tuik.gov.tr/PreHaberBultenleri.do?id=27609 adresinden erişildi.
Türk Ceza Kanunu, (2004). Resmi Gazete: 12.10.2004, Kanun Numarası: 5237.
T.C. Adalet Bakanlığı, 17 Ağustos 2018 tarihinde http://www.cte.adalet.gov.tr/ adresinden erişildi.
UNICEF. (2013). Çocuk Adalet Sisteminde Sosyal Çalışmanın Rolü.
Williams, K., Rivera, L., Neighbours, R. ve Reznik, V. (2007). Youth Violence Prevention Comes of Age: Research, Training and Future Directions. Annu. Rev. Public Health, 28, 195-211.
Wubishet, H.L. ve Leuween, K.V. (2016). Perceived Parental Behaviour of Juvenile Delinquent Boys in Prison: A Case in Ethiopia. Psychology and Developing Societies, 28(2), 203-225.
Yavuzer, H. (2013). Çocuk ve Suç. İstanbul: Remzi.

APA	BULGURCUOĞLU S, ÇAMUR DUYAN G (2019). HÜKÜMLÜ ÇOCUKLAR: İSTANBUL VE ANKARA ÇOCUK EĞİTİMEVİ ÖRNEĞİ. , 167 - 190.
Chicago	BULGURCUOĞLU Sultan Ebru,ÇAMUR DUYAN Gülsüm HÜKÜMLÜ ÇOCUKLAR: İSTANBUL VE ANKARA ÇOCUK EĞİTİMEVİ ÖRNEĞİ. (2019): 167 - 190.
MLA	BULGURCUOĞLU Sultan Ebru,ÇAMUR DUYAN Gülsüm HÜKÜMLÜ ÇOCUKLAR: İSTANBUL VE ANKARA ÇOCUK EĞİTİMEVİ ÖRNEĞİ. , 2019, ss.167 - 190.
AMA	BULGURCUOĞLU S,ÇAMUR DUYAN G HÜKÜMLÜ ÇOCUKLAR: İSTANBUL VE ANKARA ÇOCUK EĞİTİMEVİ ÖRNEĞİ. . 2019; 167 - 190.
Vancouver	BULGURCUOĞLU S,ÇAMUR DUYAN G HÜKÜMLÜ ÇOCUKLAR: İSTANBUL VE ANKARA ÇOCUK EĞİTİMEVİ ÖRNEĞİ. . 2019; 167 - 190.
IEEE	BULGURCUOĞLU S,ÇAMUR DUYAN G "HÜKÜMLÜ ÇOCUKLAR: İSTANBUL VE ANKARA ÇOCUK EĞİTİMEVİ ÖRNEĞİ." , ss.167 - 190, 2019.
ISNAD	BULGURCUOĞLU, Sultan Ebru - ÇAMUR DUYAN, Gülsüm. "HÜKÜMLÜ ÇOCUKLAR: İSTANBUL VE ANKARA ÇOCUK EĞİTİMEVİ ÖRNEĞİ". (2019), 167-190.

APA	BULGURCUOĞLU S, ÇAMUR DUYAN G (2019). HÜKÜMLÜ ÇOCUKLAR: İSTANBUL VE ANKARA ÇOCUK EĞİTİMEVİ ÖRNEĞİ. Hacettepe Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Dergisi, 0(30), 167 - 190.
Chicago	BULGURCUOĞLU Sultan Ebru,ÇAMUR DUYAN Gülsüm HÜKÜMLÜ ÇOCUKLAR: İSTANBUL VE ANKARA ÇOCUK EĞİTİMEVİ ÖRNEĞİ. Hacettepe Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Dergisi 0, no.30 (2019): 167 - 190.
MLA	BULGURCUOĞLU Sultan Ebru,ÇAMUR DUYAN Gülsüm HÜKÜMLÜ ÇOCUKLAR: İSTANBUL VE ANKARA ÇOCUK EĞİTİMEVİ ÖRNEĞİ. Hacettepe Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Dergisi, vol.0, no.30, 2019, ss.167 - 190.
AMA	BULGURCUOĞLU S,ÇAMUR DUYAN G HÜKÜMLÜ ÇOCUKLAR: İSTANBUL VE ANKARA ÇOCUK EĞİTİMEVİ ÖRNEĞİ. Hacettepe Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Dergisi. 2019; 0(30): 167 - 190.
Vancouver	BULGURCUOĞLU S,ÇAMUR DUYAN G HÜKÜMLÜ ÇOCUKLAR: İSTANBUL VE ANKARA ÇOCUK EĞİTİMEVİ ÖRNEĞİ. Hacettepe Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Dergisi. 2019; 0(30): 167 - 190.
IEEE	BULGURCUOĞLU S,ÇAMUR DUYAN G "HÜKÜMLÜ ÇOCUKLAR: İSTANBUL VE ANKARA ÇOCUK EĞİTİMEVİ ÖRNEĞİ." Hacettepe Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Dergisi, 0, ss.167 - 190, 2019.
ISNAD	BULGURCUOĞLU, Sultan Ebru - ÇAMUR DUYAN, Gülsüm. "HÜKÜMLÜ ÇOCUKLAR: İSTANBUL VE ANKARA ÇOCUK EĞİTİMEVİ ÖRNEĞİ". Hacettepe Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Dergisi 30 (2019), 167-190.