Hâricîler, daha hicri birinci asır gibi erken denilecek bir dönemde birçok fırkayabölünmüş ve zaman içerisinde parçalanıp yok olmuşlardır. el-Milel ve’n-Nihalkaynaklarına göre, Hâricîlerin günümüze kadar gelebilen tek kolu, İbâdiyyefırkasıdır. Hâricîler hakkında sahip olduğumuz bilgiler, daha çok onlaramuhalif olan mezheplerin kaynaklarına dayanmaktadır. Söz konusukaynaklarda Hâricîlerin sadece Kur’ân ile yetindikleri, sünnetin teşri değerinikabul etmedikleri ve Kur’ân’ın zahirine muhalif gördükleri birçok hadisireddettikleri belirtilmiştir. Bununla beraber onların bir kolu olarak kabul edilenİbâdî kaynaklara bakıldığında ise bunun aksine olduğu görülmektedir. Ziraİbâdiler, hicri birinci asırdan itibaren hadis tedvini faaliyetine katılmış, baştahadis ve fıkıh olmak üzere birçok eser meydana getirmişlerdir. Hicri ikinci asraait olduğu iddia edilen Rabî’ b. Habîb’in el-Câmiu’s-Sahîh adlı hadis mecmuası,günümüze kadar gelebilen söz konusu önemli eserlerden birisidir. İbâdî alimlertarafından telif edilen eserlere bakıldığında onların hadis ve sünnetle amelettikleri ve sünneti, Kur’ân’dan sonra İslam dininin ikinci teşri kaynağı olarakkabul ettikleri görülmektedir. Bu makalenin amacı, Hâricîlerin sünnettin teşrideğeri hakkındaki görüşlerini, özellikle İbâdî kaynaklar üzerinden tespitetmektir.