Amaç: Depresif bozukluk ve artmış depresif durumlar her beş diyabet hastasından birini etkilemektedir. Güncel rehberler, diyabetik popülasyonda depresif semptom ve bozuklukların taranmasını önermektedir. Türkiye, Avrupa’da en yüksek (%13,7) diyabet prevalansına sahip ülke konumundadır. Bununla birlikte, Türkiye’de diyabet hastaları arasında depresif bozukluğun sıklığı hakkında kısıtlı veri bulunmaktadır. Biz bu çalışma ile bir üçüncü basamak Endokrinoloji polikliniğine başvuran Tip 2 diyabetik hasta popülasyonunda eşlik eden depresif bozukluk prevalansını saptamayı amaçladık. Gereç ve Yöntemler: Endokrinoloji polikliniğine başvuran tüm tip 2 diyabet hastaları ardışık olarak çalışmaya dâhil edildi. Katılımcıların sosyodemografik özellikleri, eşlik eden hastalıkları ve uygulanan tedaviler, makro ve mikro komplikasyonlar, yaşam tarzı ve kişisel alışkanlıkları hazırlanan sorgu formu ile kayıt altına alındı. Laboratuvar verileri hastane bilgi sisteminden alındı. Depresif bozukluk taraması için “Patient Health Questionnaire-9 (PHQ-9)” depresyon tarama aracı kullanıldı. PHQ-9 puanı 10 ve üzeri olan hastalar, depresif bozukluk açısından yüksek riskli olarak değerlendirildi ve olası yanlış negatif-pozitif sonuçları en aza indirgemek amacıyla bir psikiyatri uzmanı tarafından yeniden değerlendirildi. Bulgular: Çalışmaya toplam 460 Tip 2 diyabet hastası dâhil edildi. PHQ-9 skorları ve akabinde yapılan psikiyatri değerlendirmesi sonrası hastaların %18,9 (n=87)’unda depresif bozukluk saptandı. Depresif bozukluk saptanan hastalar ağırlıklı olarak kadın cinsiyette (%69,0’a karşı %55,5; p=0,022), daha genç yaşta (57,2±10,5’e karşı 60,0±9,5; p=0,014), daha yüksek HbA1c (8,51±2,51’e karşı 7,98±2,05; p=0,042), total kolesterol (205,6±44,2’ye karşı 194,2±46,0; p=0,045), LDL kolesterol (123,1±37,8’e karşı 113,1±35,4; p=0,026) ve non-HDL-kolesterol (158,5±41,61’e karşı 146,6±42,7; p=0,024) seviyelerine sahip idi. Ek olarak, bu hastalarda nöropati daha sık (%37,3’e karşı %19,0, p=0,001), egzersiz yapma oranları daha düşük (%31,8’e karşı %53,1; p<0,001) ve sigara içme sıklığı daha yüksek (%31,4’e karşı %14,3; p<0,001) idi. Kadın cinsiyette olmak (OR=4,4; %95 GA=1,6-12,8; p=0,005) ve sigara içmek (OR=7,6; %95 GA=2,8-20,5; p<0,001) depresif bozukluğa sahip olmanın bağımsız öngördürücüleri idi. Sonuç: Diyabetik hastaların yaklaşık beşte birinde depresif bozukluk mevcuttu ve metabolik parametreleri depresif bozukluk olmayanlara göre daha kötü idi. Bu nedenle, bir diyabet hastasını kapsamlı bir şekilde değerlendirebilmek için depresif bozukluk taraması hasta değerlendirmesinin ayrılmaz bir parçası olarak uygulanmalıdır.