Gelişmekte olan ülkelerde odun üretim faaliyetleri zor arazi koşullarında, ağır iş materyaliyle ve genellikle emek yoğun olarak gerçekleştirilen işlerdir. Bu durum hasat işçilerinin yapılan iş ya da çalışma ortamı kaynaklı birçok tehlikeye açık olmasına neden olmaktadır. Türkiye’de odun hasat faaliyetleri orman işleriyle ilgili herhangi bir sigortası olmayan, mesleki eğitim almamış ve mevsimlik işçi statüsünde çalışan orman köylülerine yaptırılmaktadır. Bu durum odun hasat işlerinde iş kazaları, meslek hastalıkları ya da ramak kala olayları ile ilgili bir veri tabanının oluşmasını engellemektedir. Bu çalışmada Türkiye’nin kuzey doğusunda bulunan Doğu Karadeniz Bölgesinde mevsimlik odun hasat işçilerinin geçirdikleri iş kazaları belirlenerek demografik özellikleri ile ilişkileri değerlendirilmiştir. Çalışma kapsamında Trabzon ve Giresun illerinde hasat işinde çalışan toplam 97 erkek işçi ile yüz yüze görüşmeler yapılarak demografik özellikleri, mesleki hayatları boyunca geçirdikleri iş kazaları ve çalışırken yaşadıkları rahatsızlıkları içeren bir anket uygulanmıştır. Çalışmanın sonucunda işçilerin yaklaşık %41’inin iş kazası geçirdikleri ve bu kazalarda en fazla el, ayak ve parmaklarından yaralandıkları belirlenmiştir. Son 5 yıl içerisinde geçirdikleri iş kazaları incelendiğinde ise işçilerin yaş ve iş deneyimlerine bağlı olarak kaza oranlarının düştüğü ortaya konulmuştur. Ayrıca iş kazalarının %18’inin Çarşamba günü ve %18’inin yemek molasının hemen sonrasındaki 15.00-17.00 saatleri arasında gerçekleştiği tespit edilmiştir. Bu durum gün boyu çalışmış olmanın verdiği yorgunluktan kaynaklanmış olabilir. Yapılan işin ağırlığı göz önüne alınarak işçilerde dikkatsizlik ve yorgunluk oluşmasının önüne geçecek şekilde mola sayısı ve süreleri belirlenmelidir. Orman hasat işçileri el ve ayaklarındaki yaralanmaların önüne geçilebilmesi için ormancılık işlerine uygun iş güvenliği ayakkabısı ve kesilmeye karşı dayanıklı eldiven kullanmaları zorunlu tutulmalıdır.