İlk yapay uydunun 1957’de uzaya çıkışından altmış yıl kadar sonra uzay teknolojileri ve uzay endüstrisi yeni bir dönemece giriyor. Büyükten küçüğe, ağırlıkla hükumetler yerine yaygın özel sektöre, birkaç piyasa hakimi oyuncudan çok sayıda yeni oyuncuya doğru gidişat var. “Yeni Uzay” diye adlandırılan bu paradigmayı karakterize eden özellikler, girişim sermayesi destekli yeni kurulan firmaların bu alana girmesi, hatta bu alana liderlik eder duruma gelmeleri, geçmişte hiç uzay deneyimi olmayan üniversitelerin ve devletlerin bu akıma katılmaları, uydularda kullanılmak üzere ortaya çıkan hazır ticari raf ürünleri ve bunlardan yararlanarak geliştirilen yeni tasarım ve üretim teknikleri, uyduların seri üretimi ve takım uydular halinde eski ve yeni bir takım gereksinimlere cevap verir duruma gelmeleri, küçük uydu fırlatıcılarının ortaya çıkması ve fırlatma maliyetinin ucuzlaması, fırlatma hazırlık süresinin çok kısaltılması, ayda birkaç kez fırlatma yapılabilir duruma gelinmesi ve bunların yanında uzay turizmi ve asteroid madenciliği gibi egzotik uygulamaları ortaya çıkması. Önceki yüzyılda da bu yönde girişimler ortaya çıkmış ise de bunlar bir trend belirlemekte zayıf kaldılar. “Yeni Uzay” belirtileri yeni yüzyılda daha bir güç kazansa da son 3, 4 yılda bir paradigma değişikliği olarak tanınır olmaktadır. Sektördeki veriler artık bu gidişatın gelecekte hızlanarak süreceğini göstermektedir. Bu bildiri Yeni Uzay paradigmasının ana direği olmaları nedeniyle nano ve mikro uydu gelişmelerini ele alınmakta, bugünkü duruma gelirken olan gelişmeler, mevcut projeler ve uygulamalar anlatılmaktadır. Gelecekte uzay uygulamaları, büyük, küçük, yeni, eski, kuruluşlar arasında yaygınlaşarak büyüyecek, ancak bu kuruluşlardan bir kısmı piyasa koşulları içinde yaşamlarını sürdüremezken az sayıda bazıları 2020’lerin sonuna doğru büyüyerek ayakta kalmayı başaracaktır.