Muhammed b. Şebîb el-Basrî (ö. III./IX. yüzyıl [?]) erken dönem Mu’tezile ekoluiçerisinde yetişmiş bir kelamcıdır. Tevhid ve adalet konusunda mensubu olduğuMu’tezile ekolu ile aynı görüşlere sahip iken, büyük günah ile ve vaîd konusunda iseMürcie gibi düşünür. Bu nedenle bazı kelamcılar onu, Mu’tezilî değil, Kaderî ve Mürcî birkelamcı olarak kabul eder. İbn Şebîb, âlem konusundaki sistemli bilgisiyle tabiatın ezeliolduğunu savunan Dehriyye, Seneviyye ve Merkuniyye gibi felsefi akımları eleştirmiş,felsefi bir düzeyde onların görüşlerini çürütmeye çalışmıştır. Ayrıca hiçbir şekildebilginin değerini kabul etmeyen Sofistlerle de tartışmaya girerek onların görüşlerinieleştirmiştir. Kendisinden sonra gelen kelamcılar, onun felsefi akımlarla yaptığı tartışmave eleştirilerinden gerek metot olarak, gerek içerik olarak faydalanmışlardır. Âlem veiçindeki nesnelerin, varlıklarını kendi doğal yapılarından değil, sonradan bir başkasıtarafından yaratıldığından hareketle Allah’ın varlığını ve birliğini, rasyonel olarak ispatetmeye çalışır. Bu metot, ilk dönem Mu’tezile kelamcılarının kullandığı bir metottur.Erken dönem kelamcıların görüşlerinin bilinmesi kelam ilminin teşekkül döneminde kelamî konuların hangi zeminde tartışıldığını göstermesi bakımından önemlidir. Makale,itikad ile ilgili özgün görüşlere sahip olan İbn Şebîb’in, kelâmî görüşlerini ortaya koymayıamaçlamaktadır. Mevcut klasik eserlerden faydalanmak suretiyle İbn Şebîb’in kelâmîgörüşleri tespit edilmeye çalışılmıştır.