On sekizinci yüzyıl başlarında İran’da meydana gelen karışıklıklardan sonraSafevî hanedânı sona ermiş ve bunun neticesi olarak hanedân mensububazı şehzâdeler aralıklarla Osmanlı Devleti’ne sığınmışlardır. Osmanlı Devleti,başlangıçta bunlardan siyasî olarak istifade etmek istemiş ve bu maksadla ilkiltica eden Safî Mizâ’yı şah ilan ederek İran tahtına iclâs etmeyi hedeflemişti.Ancak bu arzusunu gerçekleştirme fırsatı bulamamıştır. Osmanlı Devleti, SafîMirzâ’dan umduğunu bulamamış olmasına rağmen, daha sonra yine ŞahHüseyin’in ve Tahmasb’ın oğlu oldukları iddiasıyla gelen iki Safevî şehzâdesininilticâlarını kabul etmekte tereddüd göstermemiştir. Her ikisinin de adları Samolan bu şehzâdeleri, önce Sinop’ta, daha sonra Şah Hüseyin’in oğlu olan SamMirzâ’yı Limni Adası’nda, Tahmasb’ın oğlu olan Sam Mirzâ’yı ise Sinop’tansonra kısa süre Rodos Adası’nda ve nihayet Gelibolu’da iskân etmiştir. Safevîşehzâdelerinin yanlarında kalabalık aile efradı ve yine hatırı sayılır miktardamaiyet halkı vardır. İkamet ettikleri her yerde, günlük geçimlerini temin etmekmaksadıyla kendilerine gümrükten veya cizye kaleminden tahsîsâtlar verilmiş,sıkıntı çekmemelerine ihtimam edilmiştir. Bununla beraber şehzâdelerinhareketleri sürekli gözetim altında tutulmuş, izinsiz olarak iskân edildikleriyerden bir başka yere gitmelerine asla müsaade olunmamıştır. Şah Hüseyin’inoğlu Sam Mirzâ Limni Adası’nda, Tahmasb’ın oğlu ise Gelibolu’da vefat etmişve her ikisi de vefat ettikleri yerde defnedilmişlerdir. Kendilerine tayin edilmişolan tahsîsât, vefatlarından sonra eşlerine, çocuklarına ve maiyet halkınataksim olunmuş, aile efradından vefat eden olduğunda da maaşı hazineyealınmayıp yine ailenin sağ kalan ferdleri arasında paylaştırılmıştır. Her iki SamMirza’nın çocukları ve ahfâdı, babalarının vefatından sonra İran’a dönmeyitercih etmemişler ve Osmanlı topraklarında hayatlarını idame ettirmişlerdir.Bunlarla alakalı belgelerden Osmanlı Devleti’nin son anına kadar butopraklarda kaldıkları anlaşılmaktadır.