İnsanlar varoluşlarını devam ettirmek için bir arada yaşarlar. Bir aradalığı oluşturan toplumdur ve bu toplumu bir arada tutan değerler bulunmaktadır. Bu değerlerin başta geleni kültürdür. Mimari de kültür ile şekillenen bir yaşam biçimi olarak görülebilir. İnsanların sürekli vakit geçirdiği, yaşamını yansıttığı konutlar ve yapılı çevre bu durumu iyi bir şekilde örneklemektedir. Çünkü insan kültürel kodlarıyla çevresini de değiştirmektedir. Kültürel kodları ise sahip olduğu kültürel değerler şekillendirmektedir. Bu kültürel değerler, her zaman aynı biçimiyle kalmamaktadır. Zaman içerisinde köklerinden kopmadan birtakım değişiklikler geçirerek yaşayan bir değer olmaya devam etmektedir. Kültürler zaman içerisinde değişirken, onun etkilediği kentler de zaman içerisinde değişmekte ve dönüşmektedir. Yaşam kültürünün şekillendirmesine göre kentler ortojenik ve heterojenik olarak ikiye ayrılabilir. Ortojenik ve heterojenik kentlerin mimaride nasıl boyut kazandığını, mimari kültürün toplum içerisinde nasıl değişikliklere uğradığını, sokak kullanımları farklılıkları, sokak dokusu, malzeme kullanımları, cephe dili ve mekân kurgusunun bu bağlamlarda nasıl etkilendiğini göstermek bu çalışma için esas olacaktır. Bu sebeple, bu çalışmada Eskişehir’in 19. yy. ilk yerleşim yeri olan Odunpazarı evlerinin ve çevresinin yapım malzemesi ve yapılı çevre dokusuyla; 21. yy. son yerleşim yeri olan Batıkent’in yapım malzemesi ve yapılı çevre dokusunun birbirleriyle olan benzerlik ve farklılık durumu tartışılmıştır. Nitel bir araştırma çalışması olan bu çalışmada, literatür taraması ve alan çalışmasından yararlanılmıştır. Alan çalışmasında, her iki bölgedeki sokaklarda gözlemler yapılarak çıkarımlar yapılmıştır. Çalışmada, her iki bölgeye de üst ölçekten bakılarak, ortaya çıkan kent dokusu görülmüştür. Bunun devamında ise dokuyu oluşturan sokakların ve bu sokakları şekillendiren konutların oluşumları ve yaşam şekillerine etkisi ele alınmıştır. Böylelikle değişen kent kültürünün ne şekilde evrildiği ortaya konulmuştur.