Kötülük problemi; en eski çağlardan günümüze kadar birçok düşünceye ve tartışmaya konu olmuştur. Tarihsel süreç içinde, Epikürostan günümüze kadar pek çok düşünürün zihnini meşgul etmiştir. Ayn zamanda bu problem, Tanrı’nın varlığı aleyhinde ileri sürülen birtakım kanıtlara da temel teşkil etmiştir. Olağanüstü dönemlerde bu durum daha da ön plana çıkmaktadır. Özellikle koronavirüs süreci içinde kötülük problemini yeniden düşünme bir gereklilik halini almıştır. Çünkü sıra dışı durumların ortaya çıkardığı travmalar, daha sonraki dönemler için bir iyilik potansiyeli olabilmektedir. Bu durumu vücudun bağışıklık sistemindeki işleyişe benzetebiliriz. Belli oranda mikroba bağışıklığın gerekli olduğunu bilmeyen yoktur. Toplumları ve hatta evreni de böyle düşünebiliriz. Belli bir oranda kötülük, bünyenin sağlığı için gerekli olabilir. Ancak bünyeye isabet ettiği noktada bıraktığı acıyı da yadsıyamayız. Bununla birlikte, genel sağlık sistemimize hizmet eden negatif durumlara da bir süreliğine katlanmaktayız. Kötülük problemi ile koronavirüs sürecinde yaşananları bu açıdan ele aldığımız zaman görüyoruz ki, koronavirüs sonrası süreçte daha güçlü birbağışıklık sistemine sahip olacağız. Bu durumun örneklerini; çevrenin korunması, zorluklarla baş etmede güçlülük, manevi olarak sağlam bir inanç taşımak ve kutsalı hatırlama gibi görmekteyiz. Bu olumlu olarak nitelendirdiğimiz konular, bir bakıma koronavirüs sürecinde kazanılmıştır. Dolayısıyla burada savunduğumuz görüş, düşünce tarihinde kötülük problemini bir sözde problem olarak görenlerin düşünceleriyle benzerlik taşımaktadır. Yaşadığımız bu süreci koronavirüsün öğrettiği dersler olarak tanımlayabiliriz.