Sûfîler Kur’ân’ı tefsîr ederlerken geliştirdikleri birtakım te’vil (yorum) nazariyelerine göre hareket etmişlerdir. Bu yorum, genellikle zâhirî anlamdan bâtinî anlama doğru bir seyir izleyebilmektedir. Kelimelerin delâlet ettiği manalardan hareketle bâtinîanlamlar üretebildikleri gibi; bazen nassın anlamlarını genişletmiş, bazen de inhisarcı davranarak anlamı daraltmışlardır. Sûfîlerin, kelimelerin gerçek anlamlarından yan anlamlara veya mecazi anlamlara evrilen yorumlarının, aslında kapalı olan hususları aydınlatmak için yapıldığı söylenebilir. Bu yönleriyle, kendilerine has bir dil oluşturdukları, bunu anlama ve sağaltımını yapma imkânının beyânî te’vil kıstasından geçirilmesiyle mümkün olduğu söylenebilir. Te’vil mekanizmasının sağlıklı işlemesine yönelik bir amaç güdüldüğü için irfânî yorumun gezen ayağı olan bâtinî yorumları tahriften koruma maksadıyla te’vilin şartları ortaya konmuştur. Sûfîler Kur’ân’ı te’vil ederken işâretdedikleri bazı anlamları tefsîrlere derc etmişlerdir.Lafızların, lafzi delâletlerinin ötesinde anlamlarının olduğu, çeşitli imge ve sembolik anlatımlar üzerinden analojiler kurularak sûfîler tarafından izah edilmiştir. Sûfî tefsîrde cennet ve cehennemle ilgili yapılan yorumlar buna örnek verilebilir. Zira müşâhede ve mükâşefe yolculuğunun sonunda ulaşılacak müntehâ, bu metaforlar üzerinden verilebilmektedir. Makalede, sûfî yorumda cennet ve cehenneme dair yapılan yorumlara, bunların uğradıkları anlam genişlemesine yer verilerek sûfîlerin Kur’ân’ı nasıl anlamaya çalıştıkları ele alınacaktır.