Avrasyacılık, 1920’lerde Rus düşünürleri arasında ortaya çıkan entelektüel ve yarı politik bir eğilimdir. Avrasyacılığın amacı, Rusya’nın ne Doğu’ya ne de Batı Avrupa’ya ait olduğu varsayımı üzerine, farklı etnik gruplardan, çoğunlukla Türk kökenli Rusya/Avrasya Müslümanlardan ve Slavlardan oluşan bir medeniyet oluşturmaktır. Klasik Avrasyacılar, Avrupa’yı, çoğunlukla Batı Avrupa’yı, Rusya/Avrasya’nın ana jeopolitik rakibi olarak görüyorlardı. Neo-Avrasyacılar ise, Klasik Avrasyacıların aksine Batı Avrupalıları Rusya/Avrasya’nın düşmanları olarak görmemekte, hatta müttefik veya en azından tarafsız bir güç olarak görmektedir. Neo-Avrasyacılar, Avrasya’nın ve tüm insanlığın yükselen düşmanı olarak ABD’i hedef almaktadırlar. Burada ABD, doğal kaynakları (petrol ve doğalgaz) elinde tutma isteğinden dolayı değil, tüm dünyayı kendi düzenlerine göre yeniden şekillendirme politikalarından dolayı temel düşman ilan edilmiştir.Avrasya ve Avrasyacılık terimleri, Sovyet sonrası siyasi ve entelektüel arenada yeniden ön plana çıkmıştır. Rusya’nın Avrupalı ve Asyalı kimliğini vurgulayan Avrasyacı terminoloji, Slav ve Türk-müslüman kültürlerini sentezleyen bir argümanla, muhafazakar ideolojilerin en kapsamlısı olarak 1990’lı yılların ortasında Neo-Avrasyacılık terimiyle popülerlik kazanmıştır. Bu bağlamda, Rusya’nın emperyalist Avrupa kimliğini reddetmesi ve Asya ve Avrupa’yı bütünleştirme fikri, Sovyetler Birliği’nin çöküşünü açıklamada ve mekânsal olarak yeniden bu coğrafyaya uzanan Rusya Federasyonu’nun sürekliliğini ortaya koymada, entelektüel kesim ve politikacılar tarafından desteklenmiştir. Uluslararası konjonktürel yapı içerisinde Rus dış politikasının hem iç hem de dış politikada ekonomik, toplumsal ve siyasal sorunlarına bir çözüm aracı olarak ileri sürülen Atlantikçi ve Avrasyacı ekoller Çarlık Rusyasından Bolşevik ihtilaline, SSCB’den Rusya Federasyonu’na kadar imparatorluk, ulus devlet ve federalizm gibi kavramlarla devlet inşa sürecine kendi düşünsel temelleri doğrultusunda hizmet etmişlerdir.Neo-Avrasyacılık ekolünün ortaya çıkmasındaki uluslararası konjonktürel yapı ve bunun Rus dış politikasında kendine nasıl bir yer edindiği üzerinde durularak, Rusya’nın yakın çevresi olarak da adlandırılan coğrafyada sağlamaya çalıştığı kontrol ve denetimin sürdürülebilirliği tartışılacaktır. Bu bağlamda, Neo-Avrasyacılığın Putin sonrası dış politikada bir ekol olarak kendine bir yer edinmesi ve bu ekolün bir uzantısı olarak A. Dugin tarafından ortaya konan Dördüncü siyaset teorisinin ileri sürdüğü varsayımlar irdelenecektir. Bu doğrultuda Neo-Avrasyacılık ekolünün ve dördüncü siyaset teorisinin, Rusya’nın Avrasya coğrafyası ekseninde uyguladığı dış politika kararlarında, Avrasyacılık akımı ve Rus jeopolitik okulunun etkileri üzerine bir analiz yapılacaktır.