Bu makale, öncelikle erdem ahlâkı ile eudaimonia arasındaki ilişkiye odaklıolarak, gerçek mutluluğun ne olduğu ve onun erdemlilikle ilişkisi konularıüzerinde durmaktadır. Erdem ahlâkında insanoğlunun mutlu bir yaşam içinbirtakım erdemlere ihtiyacı olduğu kabul edilir. Ancak mutluluk ve erdemarasındaki ilişkinin ne şekilde olması gerektiği konusu birtakım tartışmalarıberaberinde getirmiştir. Acaba insanoğlu için iyi ve mutlu bir yaşam ne anlamagelir? Buradaki tartışmanın özü bu gerçek mutluluğun nasıl anlaşılmasıgerektiği konusunda düğümlenmektedir. Zira bazı insanlar için erdemliolmanın ürettiği mutluluk birtakım hazlardan ibaretken bazıları için ise içselbir huzur hali olarak tanımlanmaktadır. Fakat erdem ahlâkının savunucuları,mutluluğun içeriğinden bağımsız olarak, erdemlilik ile mutluluk arasındagüçlü bir bağ olduğunu düşünürler.Erdemlilik ile mutluluk arasında böylesi bir güçlü bağ kurulduğundaiki farklı perspektiften itirazlar gündeme gelmiştir. Bunlardan birincisi,erdemliliğin aslında insana mutluluk getirmediği iddiasıdır. İnsanın erdemli olma gerekçesi mutlu olma arzusuyla ilişkilendirildiğinde, bu durumerdem sahibi büyük insanların hayatlarının kendilerine pek de mutlulukgetirmediği gerçeği ile ciddi bir tenakuz ortaya çıkarmaktadır. Zira genelolarak bakıldığında erdemlilikleriyle bilinir olmuş büyük insanların yaşadığıhayatların insana mutluluk getireceği beklentisi gereğinden fazla bir iyimserlikiçermektedir. Ancak bu meseledeki asıl açmaz mutluluğa yüklenen anlamın buerdemli insanların dünyalarında farklılaşabileceği gerçeğini göz ardı etmektir.Erdemliliğin en iyi örneklerini sergilemiş insanların istisnası olmaksızındünyevi bir mutluluk içinde yaşadıklarını öne sürmek elbette mümkün değildir.Fakat bununla birlikte onların böylesi örnek kişiliklere sahip olmalarının diğerinsanlar için çekici bir tarafının olması beklenir. Bu durumu ilahî bir bağ ileaçıklamak mümkündür, ancak açık bir ilahi taraf olmasa bile erdemliliğinüretmesi beklenen mutluluğun, onun genel geçer tanımından farklılaşacağıaçıktır. Yani erdemlilik bu dünya ile sınırlı bir mutluluk halinin ötesinde içselbir dinginliği vaat eder. Bu durum zahirde bazı insanlar için bir mutsuzluk gibigörünen bir takım duygu durumları ortaya çıkarsa bile aslında içsel ve manevibir huzur hissi yaratabilmektedir. Dolayısıyla erdemlilikleri ile insanlığa ilhamkaynağı olmuş bu özel insanların yaşadıkları hayat, dışardan dünyevi birmutsuzluk görüntüsü verse bile bu durum onların mutlu olmadıklarına değil,mutluluğa farklı bir anlam yüklediklerine işaret etmektedir.Mutluluk merkezli erdem ahlâkına yönelik ikinci itiraz ise egoizmle ilgilidir.Bu itiraz, insanların erdemli bir insan olma motivasyonlarını nihai olarak kendimutluluklarını önceleyen bir arzuya sahip oluşlarıyla ilişkilendirmektedir.Erdemli olmakla elde edileceği umulan mutluluk halinin aslında bir bencillikveya egoizm içerdiği iddiası meselenin oldukça dar bir perspektiften ele alındığıizlenimini vermektedir. Erdemli olma idealinin insanın kendi mutluluğuylailişkisi tümüyle göz ardı edilemez. Ancak bu durum bir insanın sahipolduğu erdemliliğin diğer insanların iyiliğine dönük sonuçlarını görmemizeengel olmamalıdır. Erdem ahlâkı açısından insanlar kendi karakterlerinigüzelleştirmek veya geliştirmek istiyorlarsa belirli erdemlere sahip olmalarıbeklenir. Erdemli olmanın aslında egoizm ithamının aksine insanın kendiihtiyaç ve arzularını sınırlamasına yardım ettiği bile söylenebilir. Dahasıerdemliliğin insanın başkalarını önceleyen ve onları değerli gören özgeci birbakış açısı geliştirebilmesini kolaylaştırdığı inkâr edilemez. Yani erdemliliğinçok boyutlu yapısı doğru değerlendirilmelidir. Gerçek erdemlilik, eylemin üreteceği muhtemel bir mutluluk beklentisiyleoluşmaz. Bu nedenle erdemlilik kişiye kendi mutluluğuna odaklanmasıgerektiğini değil, onun için iyi olan şeyi hedeflemesi gerektiğini söyler. Bu çalışma en genel olarak erdemlilik ile mutluluk arasında kurulan ilişkiyeyönelik farklı perspektiflerden gelen eleştirilerin tatmin edici olup olmadığınıtartışmayı amaç edinmektedir.