Julian Barnes’ın Flaubert’in Papağanı (1984) romanı postmodern roman türünün temel özelliklerinden biri olan üst kurmacadan yararlanması açısından önemlidir. Bu romanı, kurmaca yapısının bilincinde olan öz-düşünümsel bir metin olarak tanımlamak mümkündür. Ayrıca, Gustave Flaubert’in Saf Bir Yürek öyküsü ve Madam Bovary romanları ile amatör biyografi yazarı olan Geoffrey Braithwaite karakterinin anlatısını birleştirerek metinlerarası bir ağı da gözler önüne serer. Romanın ana karakteri ve anlatıcısı olan Braithwaite’in doğruluk ve kesinlik arayışı ironik bir biçimde farklı bakış açılarının sunulduğu çok katmanlı bir anlatının ortaya çıkmasına neden olur. Romanın gerçek, bilgi ve kesinlik gibi kavramların varlığını (ya da yokluğunu) yansıtma biçimi yirmibirinci yüzyıl dünyasının hakikat sonrası kavramına yaptığı vurguyla daha da çarpıcı bir hal alır. Roman, gerçek yaşamla kurmaca ilişkisini sorgular; papağan ise bu karşılıklı ilişkinin vücut bulmuş hali olur. Bununla beraber, papağanın taklitçi doğasının sanatla yaşam arasındaki ilişkiyi temsil ettiğini iddiaetmek de mümkündür. Bu yarı-biyografik romanında Barnes yalnızca Flaubert’i kurmaca dünyanın parçası yapmakla kalmaz, aynı zamanda eleştirmen ve akademisyenlere de varoluşsal sorular yöneltir. Bir yazarın yaşamına ilişkin tahminler ve biyografi yazarının yaratıcılığı gerçek ile kurmaca, yaşam ile sanat ve yazar ile eleştirmen arasındaki sınır(sızlığ)ı vurgular. Bu nedenle, bu çalışmanın temel amacı romanın postmodernizmle ilişkisini ve yazar ile biyografi yazarı/eleştirmen/akademisyen arasındaki iş birliğinin ve/veya çatışmanın doğasını gözler önüne sermektir.