İbn Haldun, meşhur Mukaddime’nin yazarı, önemli bir İslam âlimi, sosyolojinin kurucusu olan bir düşünürdür. İbn Haldun’un pek çok alana oldukça önemli katkılar sunduğu tartışılmaz bir gerçektir. Mukaddime, İbn Haldun’un 7 ciltlik dünya tarihi olan Kitabü’l-İber’in giriş kısmını oluşturur. İbn Haldun, söz konusu eseriyle, insanlık tarihine, bilime, felsefeye ve zamanının Kuzey Afrika ve Endülüs İslam Kültürü ve Siyaseti tarihine ilişkin ansiklopedik bir bakışı armağan eder. Mukaddime, böylesi devasa bir projenin eskizinin çizildiği kısımdır ve bu kısım sonraları müstakil bir eser olarak yayımlanmaya başlar ve günümüzde de bu durum hala geçerlidir. İbn Haldun, Mukaddime’de bilgi ve mantık gibi konuları da ele alır ki bu çalışmanın amacı da Mukaddime’de mantıkla ve özellikle de epistemik mantıkla ilgili olarak hangi görüşlerin yer aldığını belirlemektir. Bu çalışmada, aynı zamanda, İbn Haldun’un epistemik mantıkla ilişkilendirilebilecek düşüncelerine dikkati çekmek ve yine epistemik mantıkla ilgili olarak İbn Haldun’un içerisinde yaşadığı dönem olan Orta Çağ’da hem İslam Dünyası’nda, hem de Batı’da öne sürülen görüşleri göstermeye çalışmak amaçlanmaktadır. Epistemik mantık, bilgi, inanç ve bunlarla ilgili başka kavramlara mantıksal olarak yaklaşan bir epistemoloji alt dalıdır ve ilk kez Jaakko Hintikka tarafından şekillendirilmiş olsa da, kökleri oldukça eskilere dayanmaktadır. İşte, bu çalışmada epistemik mantığın İbn Haldun’un Mukaddimesi’ndeki ve Orta Çağ’daki izlerini sürmeye çalışacağız.