Bu makalede çiçeklerin hayal edilmesinde kıvrımlar, lokallik, şekil ve boyutaçısından imge oluşturmadaki rollerinde Ahmet Haşim’in “Karanfil” veAhmet Hamdi Tanpınar’ın “Bir Gül Bu Karanlıklarda”,Tevfik Fikret’in“Krizantem” şiirleri ve Mustafa Reşit’in “Bir Çiçeğin Lisanından” parçalarıesas alınmıştır. Çiçeklerin imge halini almasında, şairin imge oluşumunubaşlatan talimatı ve bunun yeri önemli bir unsur olarak ortaya çıkar. Tıpkıhipnoz altındaki hastanın doktorun talimatlarına uyması gibi okurlar daaslında şairin seslendirilmemiş talimatlarına uyarlar. Dışarıdan içeriye doğruverilen talimatta çiçek, sabit ve geçmişi, hatırlamayı imleyen bir zamansallıkyaratır. Bu zamansallık, belirli bir kronolojik zaman dizgesini taşıdığından,imge de tablo ya da resim gibi bakan tarafından seyredilen somut bir nesnegibi algılanır. Bu noktada tablo bir his yaratmaz, sadece bir hatırlatmaeylemine sebep olur. Şairin bakışının içeriden dışarıya yöneldiği durumlarda,çiçekler, şekillerinin çağrışımlarıyla başka benzer şekilleri, biçimleri davet ederve böylece çiçeği, bu şekillerin bir arada bulunduğu bir yüzeye dönüştürürler.Benzer şekillerin birlikte ancak ayrı ayrı dökülmesi, değişmesi, saçılması,yayılması ya da devinimiyle içeriden dışarıya doğru yönelen bu hareket,sadece bir çiçek imgesini değil aynı zamanda bir ruh halinin tümdeğişkenliklerini de yüklendiğinden gözü bir “zihinsel retina”ya çevirir.