Halka açık, özellikle küresel faaliyette bulunan anonim şirketlerinbaşlangıçtaki tek kolona dayalı olan paysahiplerinin lehine kârın maksimize edilmesiilkesinden, 1990’lı yıllarda Soft Law olarak anılan kurumsal yönetim ilkelerindetamamen paysahipliği çıkarlarına yönelik olarak “paysahipliği değerinin artırılması”(Shareholder-Value) konseptine geçildi. Ancak bu ilke de uzun sürmedi ve 2000’liyılların başında yerini “paydaşlar için değer yaratmak” (Creating Shared-Value)veya kısaca “paylaşılan değer” (Shared-Value) konseptine bıraktı. Böylece, kârmaksimizasyonuna ilişkin “Tekil-Kâr-İlkesi” (Singular-Bottom-Line), uluslararasıgenel kabul gören insan hakları ve çevre standartlarının eklenmesiyle “Üçlü-Kârİlkesi”ne (Triple-Bottom-Line) dönüştü. Buna göre, özellikle halka açık anonimşirketlerde kârın maksimizasyonunda, artık sadece yatırımcıların lehine değil, sosyalsorumluluk temelinde işletmenin faaliyetine katılan ve bundan etkilenen tüm çıkargruplarının menfaatleri doğrultusunda üç hedefin takip edilmesi gerekmektedir. Bukapsama uluslararası genel kabul gören insan hakları ve çevre standartları da dâhildir.Bu bağlamda, çok uluslu şirketlerin başka ülkelerde faaliyette bulunan yavru veyabağlı şirketleri, hatta bunların tedarikçilerinin insan hakları ve çevrenin korunmasıkurallarının ihlalinden, merkezi şirketin tepe yöneticilerinin cezai ve özellikle hukukisorumluluğu artık ciddi şekilde tartışılmaktadır. Bu çalışmada, halka açık ve dahaçok uluslu şirketlerin yavru veya bağlı şirketlerinin uluslararası genel kabul gören sosyal sorumluluk bağlamında insan hakları ve çevre standartlarını ihlal eden fiil veişlemlerinden ana şirketin yönetim organının ne derecede sorumlu olacağı sorunuincelenecektir.