Türk sineması, 1970’lerde melodram ve güldürüler başta olmak üzere popüler filmlerin içerik ve biçimindeki vasatlığıyla bir karakteristik hüviyet kazanır. Ancak 1990’larda bazı bağımsız yönetmenlerin gerçekliğe ve insana yönelmesiyle kayda değer bir gelişim sürecine girer. Dönemin filmlerinde idealize dünyalar değil, tecrübe edilen hayatlar, olağan kişiler merkezi tutar. Derviş Zaim’in senaristliğini ve yönetmenliğini yaptığı, dram türündeki Tabutta Rövaşata (1996), bu dönemin kilometre taşlarındandır. Film, idealize olanın karşı kutbundaki evsiz barksız, kimsesiz, ötekileştirilmiş, ezilmiş bir karakterin gerçeğine odaklanır. Filmde kent, devlet otoritesi, kapitalizm gibi doğrudan ya da dolaylı iktidar unsurlarıyla sıradan insan arasındaki yarılma, dramatik aksiyonu hazırlar, gerilim ve çatışmayı ortaya çıkarır. Toplumdaki sıradan insan/öteki, ana karakterin özgün direnme biçimleriyle kendisine bir varoluş alanı açar. Bu çalışma, söylenen direnmeyi, direnmenin biçimlerini karakterler, olaylar, mekânlar, zaman gibi temel ögeler etrafında kalarak yan anlamsal bir yorumlamayı esas alır.