Her topluluk, kendi mümeyyiz vasıflarını ortaya koyan kavramları ve dil yapısını korumayı gaye edinmiştir. Bunu başaran milletler, diğer topluluklar arasında saygınlıklarını daima muhafaza etmişlerdir. Müslümanların erken dönemlerden itibaren Kur’an’ın okunma kâidelerini belirlemeye yönelik çalışmaları da bu gayeyi gerçekleştirmeye yöneliktir. Lahn, hata demektir. Meramı anlatmak için kullanılan kelimelerin, o dilin fonetiğine göre seslendirilmesi, mananın doğru bir şekilde anlaşılması açısından büyük önemi haizdir. Bu yüzden başta Arap dilcileri olmak üzere kıraat ve tecvîd âlimleri Kur’an kelimelerini oluşturan harflerin lâzimî ve ârizî sıfatlarını belirleyerek lahnin önüne geçmeye çalışmışlar ve Kur’an’ın korunmuşluğuna bu şekilde katkıda bulunmaya gayret etmişlerdir. Bu âlimlerden bir tanesi de Derkezlî’dir. Bu çalışma, tecvîd ilminin bu önemli meselesini Derkezlî’nin Hülâsatü’l-‘ucâle isimli eserini merkeze alarak incelemeyi hedeflemektedir. Her ne kadar bu kavram üzerinde çok çalışmalar yapılmış olsa da Derkezlî’nin, konuları ele alış tarzı ve ulaştığı sonuçlar açısından türünün diğer örneklerinden farklı bir üslûbu içeren eseri ilk defa incelenmektedir. Dolayısıyla lahn konusunun genel çerçevesini vermek bir mukayese imkânı sağlaması açısından önem arz etmektedir. Buna paralel olarak oryantalistlerin Kur’an tilâvetine dair yaklaşımları ilmi bir mukayese imkânı vermesi amacıyla incelenecektir. Oryantalist yaklaşıma göre, tecvîd kurallarının belirlenmesi okuyuşta birlik sağlamaya yönelik bir çabadır. Aynı zamanda bu yaklaşımda, Kur’an tilâvetine dair yapılan işleri siyâsî bir hedefe yönelik olarak anlama yoluna gidilmiştir. Buna yönelik olarak çağdaş oryantalistler, Endonezya gibi bazı nüfusu yoğun İslam ülkelerinde Kur’an tilâvetinin toplumda oluşturduğu etkiye dair incelemeler yapmışlardır. Bu makalede, konunun kültürel ve toplumsal yansımalarına dair bu oryantalist değerlendirmeler de incelenecektir.