Yeni bir yüzyılla yeni bir bin yıla giren insanlığın geride bıraktığı son 200 yıl, büyük çapta değişimlerim ve dönüşümlerin yaşandığı yıllar olmuştur. Özellikle bilimsel ve teknik ilerlemelerle insanlık, bugün topluluk içindeki veya dışındaki diğer bireylere veya kurumlara güven duymamakta, bu da aralarında iş birliğine izin veren bir grubun üyelerince paylaşılan, yazılı olmayan bir dizi değerler ve normlar olarak tanımlanabilen toplumsal sermayenin zayıflığına işaret etmektedir. Sanayi devriminden sonra yapılanan Batı toplumlarında yaşayan insanlar pek çok sorunlarla karşı karşıyadır ki bu da “Bireyleri hayata hazırlayan okullar işlevlerini yerine getirmede zorlanıyorlar mı?” sorusunu akla getirmektedir. Dikey otoritenin güç kaybetmesi, bireyleri etkisi altına alan yatay otorite güçlerinin çoğalması, ebeveynleri ve okulları güç durumlara düşürmektedir. Okulların, çocukların kişisel ve ahlaki gelişimine ilişkin tüm sorumlulukları üstlenmesi beklenemez; toplumun tüm katmanları okula yardımcı olmalı ve onu desteklemeli, okul ile toplum arasında yakın bir çalışma ilişkisi kurulmalıdır. Öğretmenlere düşen görev de ahlak konusunda açık ve tutarlı bir yol izlemektir. Eğer bu görevi öğretmenler yerine getirmezse, okullar güç kaybeder. Çocukların kişisel ve ahlaki gelişimi için eğitimde okullar ile ebeveynler arasında etkili bir partnerlik kurulması, okul ile toplum arasında yakın bir çalışma ve iş birliğinin oluşturulması yaşadığımız toplumsal değişimin ve çağın gereğidir.