Sözcüklerin cümle içinde büyük harfle yazılması Alman diline özgü bir uygulamadır. Bu çalısma, Almanca yazımında büyük harf kullanımının tarihsel gelisimini incelemektedir. Baslangıçta süs icabı kullanılan büyük harflerin, tarihin seyrinde yavas yavas özel isimlerden sonra bütün isim olarak kullanılan sözcükleri kapsamasını izlemek oldukça heyecan verici. Bir taraftan genel yazı kullanımı (usus scribendi), diğer taraftan yazımı standartlastırma çalısmaları, karsılıklı etkilesim sonucu günümüz yazım kurallarının olusmasına neden olmustur. Düzenleme uğrasları, 1653 yılında Johann Girbert’in büyük harf kullanımını belli bir sözcük türüne bağlamasına neden olmustur: Bütün isimlerin ilk harfi büyük yazılmalıdır. Daha önceki kurallarda özel isimlerin büyük harf ile yazılması talep edilirken, hangi isimlerin özel isim olduğunu belirtmek için özel isimler tek tek sayılırdı. Artık özel isimlerin yanı sıra büyük bir sözcük grubu daha büyük harf kullanılarak belirtilmekteydi. Đsimlerin büyük bas harf ile yazılmasına karsı siddetli muhalifler olmasına karsın bu gelismenin önüne geçilememistir. Bu gelisme, diğer sözcük türlerin isime dönüstürülmüs olanlarını dahi büyük bas harf ile yazmaya kadar varmıs ve 1902’deki resmi kurallara ve daha sonra bugünkü kurallara kadar uzanmıstır. Alman yazım kurallarının reformu ile ilgili tartısmalar halen bitmemistir. Tartısmaların tamamını burada betimlemek bu çalısmanın sınırlarını zorlayacağından, gelismelerin 1902’de yapılan “II. Orthographische Konferenz”e kadar olan kısmı incelenmektedir.