Konusu yönünden sosyal haklar arasında ve tarihsel gelişimi yönünden “ikinci kuşak haklar” arasında sayılan sağlık hakkı, Anayasa’da “sosyal ve ekonomik haklar” arasında düzenlenmiştir. Bu doğrultuda, sağlık hakkı, hukuk öğretisinde bir “pozitif statü hakkı” karakterinde ele alınmıştır. Hakkın kapsamının ağırlık merkezi yönünden bir değerlendirmeyle bir dereceye kadar isabetli olan bu belirleme, hakkın bütünlüklü bir incelemesine yol gösterecek isabette değildir. Çünkü sağlık hakkının norm alanında, hak öznelerinin pozitif statülerini olduğu kadar negatif statülerini de ilgilendiren unsurlar bulunmaktadır. Aynı şekilde, sağlık hakkına karşılık gelen ödevler de pozitif statü belirlemesini aşan bir çeşitliliğe sahiptir. Bu çalışmada, Türk hukukunda sağlık hakkını bir temel hak olarak vücuda getiren Anayasa ve uluslararası insan hakları hukuku normları çerçevesinde, hakkın konusu, kapsamı ve özneleri ile bu hakka karşılık devletin ve üçüncü kişilerin ödevlerinin belirlenmesi amaçlanmaktadır. Devletin ödevlerinin saygı, koruma, gereğini yerine getirme biçimindeki devletin üç temel ödeviyle anlaşılmasının, temel hak incelemesinde daha isabetli olacağı ileri sürülmektedir.