İlişki Geliştirme Programının Üniversite Öğrencilerinin İlişki Doyum Düzeylerine Etkisi

Yalcin, Ilhan; ERSEVER, Oya G

İlişki Geliştirme Programının Üniversite Öğrencilerinin İlişki Doyum Düzeylerine Etkisi

İlhan YALÇIN, (Yrd. Doç. Dr., Ankara Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Fakültesi, e-posta:)

Oya G ERSEVER (Prof. Dr., Hacettepe Üniversitesi, Eğitim Fakültesi, e-posta:)

Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi

23 2

Yıl: 2015 Cilt: 30 Sayı: 2 Sayfa Aralığı: 185 - 201 Metin Dili: Türkçe İndeks Tarihi: 29-07-2022

İlişki Geliştirme Programının Üniversite Öğrencilerinin İlişki Doyum Düzeylerine Etkisi

Öz:

Bu araştırmanın amacı, İlişki Geliştirme Programı'nın üniversite öğrencilerinin ve partnerlerinin ilişki doyumu düzeyleri üzerindeki etkisini incelemektir. Araştırmada ön-test, son-test ve izleme testi kontrol gruplu deneysel desen kullanılmıştır. Araştırmada veriler, İlişki Durum Belirleme Ölçeği ve deney grubundaki bireylerin eğitim programını değerlendirdikleri odak grup görüşmesi kayıtları ile elde edilmiştir. Verilerin çözümlenmesinde Mann Whitney U testi, Wilcoxon İşaretli Sıralar testi ve betimsel analiz tekniği kullanılmıştır. Araştırma sonucunda, deney ve kontrol gruplarının son test puanları arasında deney grubu lehine anlamlı bir fark olduğu ortaya çıkmıştır. Ayrıca, deney grubundaki bireylerin ölçekten aldıkları deney öncesi ve deney sonrası puanları arasında anlamlı bir fark olduğu saptanmıştır. Buna karşın, deney grubuna verilen eğitimin, uygulamadan iki ay sonra etkisinde düşüş olduğu görülmüştür. Araştırmada elde edilen nitel bulgular, deney grubuna uygulanan eğitim programının katılımcıların kişilerarası iletişim becerilerine ve ilişkilerine yönelik olumlu etkileri olduğunu göstermektedir. Bulgular literatür ışığında tartışılmış ve önerilerde bulunulmuştur

Anahtar Kelime:

Konular: Eğitim, Eğitim Araştırmaları Hemşirelik Psikoloji Aile Çalışmaları Davranış Bilimleri

Effectiveness of the Relationship Enhancement Program on Relationship Satisfaction of University Students

Öz:

The purpose of this study is to examine the effects of the Relationship Enhancement Program on relationship satisfaction of university students. It is an experimental design with one experimental and one control group with three measurements. The data used in this study was obtained using Relationship Assessment Scale and recordings of focus group interviews during which couples in the experimental group evaluated the training program. Mann Whitney U, Wilcoxon Signed Ranks Tests, and descriptive analysis techniques were used to analyze the data. The results of the study revealed that there was a significant difference between post-tests of the experimental and control groups. Also, there was a significant improvement in the experimental group from pre to post test. However, positive effects of the training program on relationship satisfaction of the students and their partners declined over a 2month period. Findings were discussed, and recommendations were made for counselors and researchers

Anahtar Kelime:

Konular: Eğitim, Eğitim Araştırmaları Hemşirelik Psikoloji Aile Çalışmaları Davranış Bilimleri

Belge Türü: Makale Makale Türü: Araştırma Makalesi Erişim Türü: Erişime Açık

Accordino, M. P. ve Guerney, B. G. (2002). The empirical validation of Relationship Enhancement couple and family therapies. In D. J. Cain ve J. Seeman (Eds.), Humanistic Psychotherapies: Handbook of research and practice (s.403-442). Washington, DC: American Psychological Association.
Angera, J. J. & Long, E. C. (2006). Qualitative and quantitative evaluations of an empathy training program for couples in marriage and romantic relationships. Journal of Couple and Relationship Therapy, 5(1), 1-26.
Berger, L., McMakin, D., & Furman, W. (2005). The language of love: Romantic relationships in adolescence. In A. Williams ve C. Thurlow (Eds.), Talking adolescence: Perspectives on communication in the teenage years (pp.
129-145). New York: Peter Lang Publishing.
Blanchard, V. L., Hawkins, A. J., Baldwin, S. A., & Fawcett, E. B. (2009). Investigating the effects of marriage and relationship education on couples’ communication skills: A meta-analytic study. Journal of Family Psychology, 23(2), 203-214.
Can, S. (2006). Genç yetişkinlik dönemindeki bireylerin karşı cinsle duygusal ilişkilerindeki çatışma çözme biçimlerinin incelenmesi. Yayınlanmamış yüksek lisans tezi, Ankara Üniversitesi, Ankara.
Canel, A. N. (2007). Ailede problem çözme, evlilik doyumu ve örnek bir grup çalışmasının sınanması. Yayınlanmamış doktora tezi, Marmara Üniversitesi, İstanbul.
Carroll, J. S. & Doherty, W. J. (2003). Evaluating the effectiveness of premarital prevention programs: A metaanalytic review of outcome research. Family Relations, 52(2), 105-118.
Cihan-Güngör, H. (2007). Evlilik doyumunu açıklamaya yönelik bir model geliştirme. Yayınlanmamış doktora tezi, Gazi Üniversitesi, Ankara.
Cramer, D. (2002). Linking conflict management behaviours and relational satisfaction: The intervening role of conflict outcome satisfaction. Journal of Social and Personal Relationships, 19(3), 425-432.
Curun, F. (2001). The effects of sexism and sex role orientation on romantic relationship satisfaction. Yayınlanmamış yüksek lisans tezi, Orta Doğu Teknik Üniversitesi, Ankara.
Cüceloğlu, D. (1997). İnsan ve davranışı: Psikolojinin temel kavramları. İstanbul: Remzi Kitabevi.
Çuhadaroğlu-Çetin, F., Canat, S., Kılıç, E., Şenol, S., Rugancı, N., Öncü, B. ve diğ. (2004). Ergen ve ruhsal sorunları:
Durum saptama çalışması. Türkiye Bilimler Akademisi Raporları, Ankara: Tübitak Matbaası.
Demir, M. (2008). Sweetheart, you really make me happy: Romantic relationship quality and personality as predictors of happiness among emerging adults. Journal of Happiness Studies, 9, 257-277.
Duran, Ş. ve Hamamcı Z. (2010). Evlilik öncesi ilişki geliştirme programının romantik ilişkiler yaşayan üniversite öğrencilerinin iletişim becerileri ve çatışma iletişim tarzları üzerine etkisinin incelenmesi. Aile ve Toplum: Eğitim, Kültür ve Araştırma Dergisi, 6(23), 87-99.
Eğeci, İ. S. (2005). Conflict distress, conflict attributions and perceived conflict behaviors as predictors of relationship satisfaction. Yayınlanmamış yüksek lisans tezi, Orta Doğu Teknik Üniversitesi, Ankara.
Erber, R. & Erber, M. W. (2001). Intimate relationships: Issues, theories, and research. Massachusetts: Allyn and Bacon.
Ercan, H. (2008). Genç yetişkinlerin aşk biçemleri ve benlik tipleri. Yayınlanmamış doktora tezi, Ankara Üniversitesi, Ankara.
Erdur-Baker, Ö. (2007). Psikolojik danışma ve kültürel faktörler. Türk Psikolojik Danışma ve Rehberlik Dergisi, 3(27), 109-122.
Ersanlı, K. ve Kalkan, M. (2003). Evlilik ilişkisini geliştirme programının evli çiftlerin evlilik ilişkilerini değerlendirmelerine etkisi. Psikiyatri, Psikoloji, Psikofarmakoloji Dergisi, 11(3), 219-226.
Feldman, S. S., Gowen, L. K., & Fisher, L. (1998). Family relationships and gender as predictors of romantic intimacy in young adults: A longitudinal study. Journal of Research on Adolescence, 8(2), 263-286.
Flora, J. & Segrin, C. (2000). Relationship development in dating couples: Implications for relational satisfaction and loneliness. Journal of Social and Personal Relationships, 17(6), 811-825.
Furman, W. & Buhrmester, D. (1992). Age and sex differences in perceptions of networks of personal relationships. Child Development, 63, 103-115.
Goldstein, A. P. (1995). Coordinated multitargeted skills training: The promotion of generalization-enhancement. In W. O’Donohue ve L. Krasner (Eds.), Handbook of psychological skills training: Clinical techniques and applications (pp. 383-399). Massachusetts: Allyn and Bacon.
Goldstein, S. E., Chesir-Teran, D., & McFaul, A. (2008). Profiles and correlates of relational aggression in young adults’ romantic relationships. Journal of Youth and Adolescence, 37, 251-265.
Göregenli, M. (1995). Kültürümüz açısından bireycilik-toplulukçuluk eğilimleri: Bir başlangıç çalışması. Türk Psikoloji Dergisi, 10(35), 1-14.
Griffin, J. M. & Apostal, R. A. (1993). The influence of relationship enhancement training on self differentiation of self. Journal of Marital and Family Therapy, 19(3), 267-272.
Guerney, B. G. (1977). Relationship Enhancement: Skill-training programs for therapy, problem prevention, and enrichment. San Francisco: Jossey-Bass Publishers.
Guerney, B. G., Brock, G. ve Coufal, J. (1986). Integrating marital therapy and enrichment: The Relationship Enhancement approach. In N. S. Jacobson, A. S. Gurman (Eds), Clinical handbook of marital therapy (s. 151- 172). New York: The Guilford Press.
Güven, N. ve Sevim, S. (2007). İlişkilerle ilgili bilişsel çarpıtmalar ve algılanan problem çözme becerilerinin evlilik doyumunu yordama gücü. Türk Psikolojik Danışma ve Rehberlik Dergisi, 3(28), 50-61.
Halford, W. K., Moore, E., Wilson, K. L., Farrugia, C., & Dyer, C. (2004). Benefits of flexible delivery relationship education: An evaluation of the Couple CARE Program. Family Relations, 53, 469-476.
Hendrick, S. S. (1981). Self-disclosure and marital satisfaction. Journal of Personality and Social Psychology, 40(6), 1150-1159.
Hendrick, S. S. (1988). A generic measure of relationship satisfaction. Journal of Marriage and the Family, 50(1), 93- 98.
Hendrick, S. S. ve Hendrick, C. (2006). Measuring respect in close relationships. Journal of Social and Personal Relationships, 23(6), 881-899.
Herridge, K. L., Shaw, S. M., & Mannell, R. C. (2003). An exploration of women’s leisure within heterosexual romantic relationships. Journal of Leisure Research, 35(3), 274-291.
Hortaçsu, N. (2003). İnsan ilişkileri. Ankara: İmge Kitabevi yayınları. Kağıtçıbaşı, Ç. (2000). Kültürel psikoloji: Kültür bağlamında insan ve aile. İstanbul: Evrim Yayınevi.
Kağıtçıbaşı, Ç. (2008). Günümüzde insan ve insanlar: Sosyal psikolojiye giriş. İstanbul: Evrim Yayınevi.
Kalkan, M. (2002). Evlilik ilişkisini geliştirme programının evlilerin evlilik uyum düzeyine etkisi. Yayınlanmamış doktora tezi, Ondokuz Mayıs Üniversitesi, Samsun.
Kalkan, M. ve Ersanlı, E. (2009). The effects of the cognitive-behavioral marriage enrichment program on the dysfunctional attitudes of couples. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 36, 129-135.
Karahan, T. F. (2009). The effects of a couple communication program on the conflict resolution skills and active conflict tendencies of Turkish couples. Journal of Sex and Marital Therapy, 35(3), 220-229.
Karaırmak, Ö. (2008). Çok kültürlülük, kültürel duyarlılık ve psikolojik danışma. Türk Psikolojik Danışma ve Rehberlik Dergisi, 3(29), 115-129.
Ledermann, T., Bodenmann, G., & Cina, A. (2007). The efficacy of the couples coping enhancement training (CCET) in improving relationship quality. Journal of Social and Clinical Psychology, 26(8), 940-959.
Markman, H. J., Stanley, S. M., Jenkins, N. H., Petrella, J. N., & Wadsworth, M. E. (2006). Preventive education: Distinctives and directions. Journal of Cognitive Psychotherapy: An International Quarterly, 20(4), 411-433.
Mocan-Aydın, G. (2000). Western models of counseling and psychotherapy within Turkey: Crossing cultural boundaries. The Counseling Psychologist, 28(2), 281-298.
Mongeau, P. A., Jacobsen, J., & Donnerstein, C. (2007). Defining dates and first date goals: Generalizing from undergraduates to single adults. Communication Research, 34(5), 526-547.
Özdikmenli-Demir, G. & Sayıl, M. (2009). Individualism-collectivism and conceptualizations of interpersonal relationships among Turkish children and their mothers. Journal of Social and Personal Relationships, 26(4), 371-387.
Ridley, C. A. & Bain, A. B. (1983). The effects of a premarital relationship enhancement program on self-disclosure. Family Therapy, 10, 13-24.
Sardoğan, M. E. ve Karahan, T. F. (2005). Evli bireylere yönelik bir insan ilişkileri beceri eğitimi programının evli bireylerin evlilik uyum düzeylerine etkisi. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Dergisi, 38(2), 89- 102.
Scuka, R. F. (2005). Relationship Enhancement Therapy: Healing through deep empathy and intimate dialogue. New York: Taylor and Francis group.
Segrin, C., Powell, H. L., Givertz, M., & Brackin, A. (2003). Symptoms of depression, relational quality, and loneliness in dating relationships. Personal Relationships, 10, 25-36.
Sevim, S. (1996). Transaksiyonel analize dayalı bir eğitim programının evli çiftlerin ego durumları ve evlilik yaşamlarına ilişkin bazı değişkenlere etkisi. Yayınlanmamış doktora tezi, Ankara Üniversitesi, Ankara.
Shollenberger, M. A. (2001). Increasing marital adjustment in graduate students and their spouses through relationship enhancement. Yayınlanmamış doktora tezi, Virginia Polytechnic Institute and State University, Blacksburg, VA.
Stanley, S. M., Bradbury, T. N., & Markman, H. J. (2000). Structural flaws in the bridge from basic research on marriage to interventions for couples. Journal of Marriage and the Family, 62, 256-264.
Stanley, S. M., Markman, H. J., & Whitton, S. W. (2002). Communication, conflict, and commitment: Insights on the foundations of relationship success from a national survey. Family Process, 41(4), 659-675.
Sümer, M. (2006). Yetişkinlerin bağlanma stillerinin duygusal zekâ, ilişkiye bağlılık, ilişkide algılanan tatmin ve bazı değişkenlere göre incelenmesi. Yayınlanmamış yüksek lisans tezi, Maltepe Üniversitesi, İstanbul.
Tolpin, L. H., Cohen, L. H., Gunthert, K. C., & Farrehi, A. (2006). Unique effects of depressive symptoms and relationship satisfaction on exposure and reactivity to daily romantic relationship stress. Journal of Social and Clinical Psychology, 25(5), 565-583.
Troy, A. B. & Lewis-Smith, J. (2006). Preliminary findings on a brief self-disclosure intervention with young adult dating couples. Journal of Couple and Relationship Therapy, 5(2), 57-69.
Türküm, A. S., Kızıltaş, A. ve Sarıyer, A. (2004). Anadolu Üniversitesi Psikolojik Danışma ve Rehberlik Merkezi’nin hedef kitlesinin psikolojik ihtiyaçlarına ilişkin ön çalışma. Türk Psikolojik Danışma ve Rehberlik Dergisi, 3(21), 15-27.
Williams, L. M., Riley, L. A., Risch, G. S., & Van Dyke, D. T. (1999). An empirical approach to designing marriage preparation programs. The American Journal of Family Therapy, 27, 271-283.
Worthington, E. L., Hight, T. L., Ripley, J. S., Perrone, K. M., Kurusu, T. A., & Jones, D. R. (1997). Strategic hopefocused relationship-enrichment counseling with individual couples. Journal of Counseling Psychology, 44(4), 381-389.
Valiente, C. E., Belanger, C. J., & Estrada, A. U. (2002). Helpful and harmful expectations of premarital interventions. Journal of Sex and Marital Therapy, 28, 71-77.
Yalçın, B. M. & Karahan, T. F. (2007). Effects of a couple communication program on marital adjustment. The Journal of the American Board of Family Medicine, 20(1), 36-44.
Yerin Güneri, O. (2006). Counseling services in Turkish universities. International Journal of Mental Health, 35(1), 26-38.
Yılmaz, T. & Kalkan, M. (2010). Evlilik öncesi ilişkileri geliştirme programının çiftlerin ilişki doyumuna etkisi. Kuram ve Uygulamada Eğitim Bilimleri, 10(3), 1893-1920.

APA	Yalcin I, ERSEVER O (2015). İlişki Geliştirme Programının Üniversite Öğrencilerinin İlişki Doyum Düzeylerine Etkisi. , 185 - 201.
Chicago	Yalcin Ilhan,ERSEVER Oya G İlişki Geliştirme Programının Üniversite Öğrencilerinin İlişki Doyum Düzeylerine Etkisi. (2015): 185 - 201.
MLA	Yalcin Ilhan,ERSEVER Oya G İlişki Geliştirme Programının Üniversite Öğrencilerinin İlişki Doyum Düzeylerine Etkisi. , 2015, ss.185 - 201.
AMA	Yalcin I,ERSEVER O İlişki Geliştirme Programının Üniversite Öğrencilerinin İlişki Doyum Düzeylerine Etkisi. . 2015; 185 - 201.
Vancouver	Yalcin I,ERSEVER O İlişki Geliştirme Programının Üniversite Öğrencilerinin İlişki Doyum Düzeylerine Etkisi. . 2015; 185 - 201.
IEEE	Yalcin I,ERSEVER O "İlişki Geliştirme Programının Üniversite Öğrencilerinin İlişki Doyum Düzeylerine Etkisi." , ss.185 - 201, 2015.
ISNAD	Yalcin, Ilhan - ERSEVER, Oya G. "İlişki Geliştirme Programının Üniversite Öğrencilerinin İlişki Doyum Düzeylerine Etkisi". (2015), 185-201.

APA	Yalcin I, ERSEVER O (2015). İlişki Geliştirme Programının Üniversite Öğrencilerinin İlişki Doyum Düzeylerine Etkisi. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 30(2), 185 - 201.
Chicago	Yalcin Ilhan,ERSEVER Oya G İlişki Geliştirme Programının Üniversite Öğrencilerinin İlişki Doyum Düzeylerine Etkisi. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi 30, no.2 (2015): 185 - 201.
MLA	Yalcin Ilhan,ERSEVER Oya G İlişki Geliştirme Programının Üniversite Öğrencilerinin İlişki Doyum Düzeylerine Etkisi. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, vol.30, no.2, 2015, ss.185 - 201.
AMA	Yalcin I,ERSEVER O İlişki Geliştirme Programının Üniversite Öğrencilerinin İlişki Doyum Düzeylerine Etkisi. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi. 2015; 30(2): 185 - 201.
Vancouver	Yalcin I,ERSEVER O İlişki Geliştirme Programının Üniversite Öğrencilerinin İlişki Doyum Düzeylerine Etkisi. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi. 2015; 30(2): 185 - 201.
IEEE	Yalcin I,ERSEVER O "İlişki Geliştirme Programının Üniversite Öğrencilerinin İlişki Doyum Düzeylerine Etkisi." Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 30, ss.185 - 201, 2015.
ISNAD	Yalcin, Ilhan - ERSEVER, Oya G. "İlişki Geliştirme Programının Üniversite Öğrencilerinin İlişki Doyum Düzeylerine Etkisi". Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi 30/2 (2015), 185-201.