Akreditasyon, genel anlamda topluma sunulan mal ve hizmetlerin belirli mükemmeliyet standartlarında sunulduğunu güvence altına almaya yönelik bir sistemdir. Yükseköğretimde akreditasyon; bir öğretim kurumunun ya da öğretim kurumu tarafından uygulanmakta olan herhangi bir programın, ulusal ve/veya uluslararası düzeyde belirli performans standartlarına (kalite, verimlilik, etkinlik vb.) sahip olduğunu ortaya koymayı amaçlayan ve böylece yükseköğretime talepte bulunanlara ve aynı zamanda kamuoyu nezdinde güven tesis etmeye yönelik bir süreçtir. Akreditasyon standartları ile yükseköğretimde ulaşılmak istenen temel amaç, akademik faaliyetlerin kalitesinin arttırılması, şeffaflık ve denetlenebilirliğin sürdürülebilir olmasını sağlamaktır. Dolayısıyla akreditasyon tek bir defaya mahsus bir işlem değildir. Aksine bağımsız akreditasyon ajansı tarafından yürütülen periyodik değerlendirme süreçlerinden oluşur. Son yıllarda ülkemizde yükseköğretim kurumlarında ve programlarında akreditasyon uygulamaları önem kazanmıştır. Konuya sosyal hizmet eğitim/öğretimi açısından bakıldığında olumlu bir tablo ile karşılaşılmamaktadır. Türkiye’de henüz akreditasyon sürecini tamamlamış bir sosyal hizmet lisans ya da yüksek lisans programı bulunmamaktadır. Bu çalışma ile özellikle 2000’li yıllardan itibaren sayıları dramatik olarak artan sosyal hizmet programlarının akreditasyon uygulamalarına yönelik genel bilgiler içeren bir çerçeve model önerisi sunulmaktadır. Bu kapsamda çalışmada, sosyal hizmet programının akreditasyonu için gerekli temel öğeler; programın amaçları, program çıktıları, eğitim/öğretim planı, öğretim kadrosu, altyapısı, organizasyon yapısı ve karar alma süreçlerine yönelik standartlar dizisi geliştirilmiştir.