Ebû Ca‘fer Muhammed b. el-Hasen b. Alî et-Tûsî (öl. 460/1067), İmâmiyye’nindört temel hadis kitabı Kütüb-i Erbaʻa’dan ikisi olan el-İstibsâr ve et-Tehzîbeserlerinin yazarı, çok yönlü bir müelliftir. O, belli bir konu hakkında yapılan ilmîmeclislerin yazdırılması ile ortaya çıkan Emâlî/Mecâlis literatüründe de eservermiştir. Emâlî türü eserler, genelde hadis alanında olmakla birlikte fıkıh, kelâm,Arap dili ve belâğatı sahalarında da telif edilmişlerdir. Çalışmamıza konu olanTûsî’nin Emâlî’si ise hadis alanında yazdırılmış bir eserdir. Tûsî, meşhur tefsiri etTibyân fî Tefsîri’l-Kur’ân’ın dışında Emâlî adlı eserinde de âyetleri ve yorumlarınıyoğun bir şekilde kullanmıştır. Bağdat’ta nisbeten huzur ve güven ortamındayazılmış olan Tibyân tefsiri ile, Necef’e zorunlu göçten sonra yazdırılan bu eserde,âyetlerin kullanımı ve yorumlanmasında mezhebî bakış açısının ön plana çıktığıbir üslup hâkimdir. Onun bu eseri, Hz. Ali’nin kabrinin bulunduğu Necef’tetoplanmış Şiî-İmâmî topluluğunu motive etme, bir arada tutma, onlara önderliketme gayesiyle Şeyhu’t-tâife ünvanlı Tûsî tarafından düzenlenen meclislerdeortaya çıkmıştır. Bu çalışmamızda, söz konusu eserde âyetleri kullanım amaçlarıve yorumlama üslûbu değerlendirilmiştir
