• ÖZ

Introduction: The purpose of the article was to evaluate the results of treatment with long-contoured humerusproximal locking anatomic plates applied with open reduction and internal fixation to elderly patients withtraumatic proximal humerus fractures with distal metaphyseal or diaphyseal extension.Material and Method: In our department a total of 22 patients were managed for humerus proximal fracture withmetaphyseal or diaphyseal extension between 2013-2016. The patients comprised 17 (77%) females and 5 (23%)males with a mean age of 65 years (range: 60-76 years). All patients were managed with long-contoured humerusproximal locking anatomic plate using deltopectoral approach. At the final follow-up examination, patients were evaluated for clinical outcome using the Oxford Shoulder Score and Disabilities of theArm Shoulder and HandScore. Assessed for residual pain, time to union and any complications retrospectively.Results: The mean follow-up period was 18 months (range: 16-56). Mean time to union was 14.2 weeks (range:12-20 weeks). At the final follow-up examination, the mean VAS score was as 1.8, the mean DASH score was18.3 (95% CI=13.3-41.7), and the mean OSS score was 38 (95% CI=27.3-44.9) (Table 2). In the evaluation ofjoint ROM, mean shoulder abduction was determined as mean 146.3° (range, 80°-170°), and shoulder flexion143.6° (range: 80°-170°).Conclusion: In the current study, successful results were shown in osteoporotic bone with the application of alocking plate with open reduction in fractures involving the metadiaphyseal area of the proximal humerus followinglow-energy trauma in patients aged over 60 years.

• ÖZ

Hip fractures are among important causes of mortality. Variouscomorbid factors contribute to this outcome. The end-stage renalfailure (ESRF) is an extremely important factor leads to seriouscomplications. When the presence of other comorbid diseasesis taken into consideration, the relationship between mortalityof hip fractures and end-stage renal disease was not well elucidated in the elderly population. The aim of this study was todetermine the association between hip fracture mortality andend-stage renal disease. An evaluation was made of the data ofpatients with diagnosis of hip fracture. Current status of survival or date of death was determined. Patients were evaluated ascases with (Group 1: n=37), and without (Group 2: n=281) endstage renal disease. Both groups were retrospectively comparedregarding the age, female/male ratio, cardiac ejection fraction,bone cement usage, total hospitalization time, time from initialtrauma to surgery for surgical preparation and mortality. Therewere additional comorbid diseases except renal disease. Besides the comorbidities were categorized as cardiac / pulmonary/ neurologic and diabetes mellitus and both study groups werecompared based on comorbid disease groups. There were no significant differences with respect to age (p=0.782), female: maleratio (p=0.659), ejection fraction (p=0.285), bone cement usage (p=0.971), duration of surgery (p=0,758), cardiac (p=0.570),pulmonary (p=0.875), and neurologic comorbidities (p=0.895)between two groups. A statistically significant relationship wasfound between both groups with respect to total hospitalizationperiod (p<0.001), time from trauma to surgery (p<0.001), mortality (p=0.009) and diabetes mellitus (p=0.043). End-stage renaldisease with diabetes mellitus increases mortality of hip fracturesin the elderly independent from the presence of other comorbidities. These patients have a longer period of total hospitalizationand surgical preparation time.

• ÖZ

Amaç: Travmatik anterior omuz instabilitesi cerrahi tedavisinde açık ve artroskopik Bankart tamirinin klinik sonuçlarının karşılaştırılması amaçlandı.Materyal ve Metod: Ocak 2005 ile Ocak 2013 yılları arasında tekrarlayan anterior omuz instabilitesi nedeniyle cerrahi tedavi uygulanan 23 hastadan son kontrolleri yapılan 20 hasta (17 erkek, 3 kadın) çalışmaya dahil edildi. Hastaların 10'una açık Bankart tamiri, 10'una artroskopik Bankart tamiri uygulandı. Ağrı değerlendirmesi vizüel analog skalasına (VAS) göre yapılırken klinik sonuçlar Rowe skalası kullanılarak değerlendirildi. Ameliyat sonrası ortalama takip süresi açık tamir grubunda 37.4±27.1 ay iken, artroskopik tamir grubunda 23±6.9 ay idi. İstatistiksel değerlendirmede Shapiro-Wilk testi ile Mann-Whitney U testi kullanıldı. Bulgular: VAS skoru açık tamir grubunda 5.7±2.5, artroskopik tamir grubunda 4.1±1.9, Rowe skoru açık tamir grubunda 97.5 , artroskopik tamir grubunda 95 olarak bulundu. Klinik sonuçlar açık tamir grubunda 9 hastada (%90) mükemmel, bir hastada (10%) iyi iken, artroskopik tamir grubunda 8 hastada (80%) mükemmel, bir hastada (10%) iyi, bir hastada (10%) kötü olarak bulundu. Açık grupta 2 hastada, artroskopik grupta ise 5 hastada dış rotasyon kısıtlılığı gözlendi. İki grup arasında VAS skoru, Rowe skoru ve eklem hareket açıklığı bakımından istatistiksel olarak anlamlı fark görülmedi (p>0.05). Sonuç: Çalışmamızda artroskopik tamir ile açık tamir sonuçları, son yıllardaki çalışmalarla paralel olarak eşdeğer bulundu. Ancak artroskopik tamirin cerrahi tecrübe ve tamir yöntemlerinin gelişmesiyle, postoperatif hasta konforu ve rehabilitasyon kolaylığı nedeniyle avantajlı olduğu kanısındayız.

• ÖZ

AMAÇ: Bu çalışmada ortopedik cerrahlar açısından zor-layıcı bir popülasyon olan 85 yaş üstündeki hastalardaki kalça kırığı olgularında, mortalite riskinin tespiti için pre-operatif risk faktörlerinin belirlenmesi amaçlanmıştır.GEREÇ VE YÖNTEM: Kalça kırığı tanısıyla servisimize yatırılarak tedavi ve takip edilen 85 yaş üstündeki hastaların bilgileri hastane kayıtlarından retrospektif olarak toplandı. Hastaların sağkalım durumları ve hayatını kaybetmişse ölüm tarihleri tespit edildi. Seçilmiş hastalardan hayatını kaybeden 46 hasta grup 1 olarak adlandırılırken; sağ kalan 83 hasta grup 2 olarak adlandırıldı. Her iki grup yaş, cinsiyet, ameliyat süresi, ameliyat olana kadar geçen süre, hastanede toplam yatış süresi, American Society of Anesthesiologists skoru, kardiyak ejeksiyon fraksiyonu (EF), kırık tipi, protezin çimentolu / çimentosuz olarak uygulanması ve komorbid faktör varlığı ile sayıları açısından karşılaştırıldı.BULGULAR: Grup 1’deki hastaların yaş ortalaması daha yüksekti ve istatistiksel olarak anlamlı idi (p=0.011). Er-keklerdeki ölüm oranı daha yüksekti ve istatistiksel olarak anlamlı idi (p=0.047). Çimentolu hemiartroplasti uygu-lanmış olanlarda ölüm oranı daha yüksekti ve istatistiksel olarak anlamlı idi (p=0,038). İki grup arasında ASA skoru ortalamaları (p=0.352), toplam yatış süresi (p=0.120), ya-tıştan ameliyat olana kadar geçen süre (p=0.531), ejeksi-yon fraksiyonları (p=0.484) açısından anlamlı fark yoktu.SONUÇ: Yaşlı, erkek ve çimentolu protez kullanılmış olan 85 yaş üstü kalça kırıklı hastalarda ölüm oranları daha yüksektir ve bu hastalarda takip ve tedavide daha dikkat-li olunmalı, tek modifiye edilebilir değişken olan protez kullanımında mümkünse çimentosuz sistemler tercih edilmelidir.

• ÖZ

Tırnak batması yaşam konforunu olumsuz etkileyen sık görülen bir durumdur. Tırnak batması tedavisi için medikal tedavilere ek olarak çeşitli cerrahi yöntemler tanımlanmıştır. Bu çalışmada medikal tedaviden fayda görmeyen, tırnak batması şikayeti olan olgularda uygulanan, kısmi tırnak çıkarılması ve perkütan matrisektomi sonuçları değerlendirildi. Tırnak batması nedeniyle cerrahi tedavi gören 21 hasta geriye dönük olarak incelendi. Hastaların yaşı, cinsiyeti, şikayet süresi, nüks gelişip gelişmediği, cerrahi süresi ve işe geri dönüş zamanı incelendi. Parsiyel eksizyon ve perkütan matrisektomi uygulamsının hızlı ve kolay olduğunu işe geri dönüş süresinin daha erken olduğunu düşünmekteyiz.