Introduction: While restless legs syndrome (RLS) pathophysiology is unclear, it is understood that inflammatory processes play a role. In this research, the role of red cell distribution width (RDW), plateletcrit, erythrocyte sedimentation rate (ESR), Creactive protein (CRP) as an inflammatory biomarker in the RLS was investigated. Methods: One hundred and eight patients diagnosed with RLS and one hundred and six healthy control group with similar demographic characteristics were included in this study. Total blood count (RDW, WBC, platelet, neutrophil, lymphocyte, plateletcrit, neutrophil lymphocyte ratio (NLR)), CRP, ESR, glucose, creatinine, ferritin, and vitamin B12 were compared in both groups. Demographic and laboratory values were recorded in SPSS. Results: RDW, plateletcrit, platelet and ESR results were statistically higher in the RLS group compared to the control group. Neutrophil, CRP and NLR were higher in the RLS group without significance. There was positive correlations between RDW and RLS group, CRP, ESR, platelet and NLR. In multivariate analysis, RDW was found as a significant independent predictor of RLS after adjusting for other risk factors (p=0.027). In a receiver operating characteristic curve analysis, an RDW value of 13.55% was identified as an effective cut-off RLS (area under curve=0.597, 95% CI=0.518–0.675, p=0.014). An RDW value of more than 13.55 % yielded a sensitivity of 60.2% and a specificity of 60.4%. Conclusion: Our study first investigated RDW and plateletcrit as an inflammatory biomarker in RLS patients and revealed that RDW is an independent predictor in RLS patients.
|
Aim: To investigate the effect of coexistence of primary headache with depression, anxiety, and anxiety disorder on patients’ quality of life and the variability of this effect according to the types of primary headache in children and adolescents with primary headache.Methods: A total of 61 patients [29 migraines, 32 tension-type headaches (TTH) patients] and 31 healthy controls were included in the study. Multiple measures including the Screen for Child Anxiety-Related Disorders, the Children’s Depression Inventory (CDI), the Pediatric Quality of Life Inventory, and the Visual Analogue Scale were administered to each participant on a voluntary basis for the establishment of the diagnosis. Results: Mean age was 12.0±2.3 years in migraine patients, 13±4.3 years in TTH patients, and 12.4±2.1 years in the control group. The mean anxiety score was 32.0±3.1, 16.0±2.5, and 8.0±1.3, respectively. The anxiety scores were significantly higher in the patient groups compared to the control group (p<0.001) and were higher in migraine patients compared to TTH patients and the control subjects (p<0.001). The mean CDI scores of migraine and TTH patients were 22.0±2.7 and 26.0±4.3, respectively (p=0.439). In the control group, this score was 10.0±4.0 and it was significantly lower than those of patient groups (p=0.002). Mean quality of life score was 59.31±13.5 in migraine patients, 62.08±21.2 in TTH patients, and 86.83±31.7 in the control subjects. Quality of life scores were significantly lower in the patient groups compared to the control group (p<0.001).Conclusion: The coexistence of headache with depression and anxiety disorders leads to negative effects on both physical and psychological quality of life of children and adolescents with headache.
|
Multiple skleroz (MS) ve primer baş ağrıları genç erişkinde yaşam kalitesini en çok etkileyen nörolojik hastalıklardandır.Çalışmamızda MS hastalarının primer baş ağrı sıklığını,tiplerini araştırarak uygun tedavi seçeneklerine ışık tutmayı, hastalarınyaşam kalitelerini yükseltmeyi ve baş ağrısının hastalık modifiye edici tedavi ile ilişkisiniaraştırmayı amaçladık.Çalışmaya hastanemiz MS polikliniğinde takip edilen kesin Relapsing Remitting Multiple Skleroz (RRMS) tanılı 258 hasta dahil edildi. Baş ağrısı tanı kriterleri doğrultusunda hazırlanan ‘Baş ağrısı Formu’ ile hastalar sorgulandı. Baş ağrısı oranları, hastaların sosyodemografik özellikleri, baş ağrısının ataklarla, tedaviyle ilişkileri incelendi. Veriler IBM SPSS V18 ile analizedildi.153(%59,3)’ünde başağrısı saptanan258 MS hastasının ortalama yaşı 38,03±11,23 yıl (min-max: 18-66 yıl), , kadınlarda36,20±13,80 yıl (min-max: 18-64yıl),erkeklerde 39,08±14,12(min-max:19-66yıl)idi. Hastaların % 61,60’sı gerilim tipi baş ağrısı(GTBA), % 35,94’ü migren,%1,81’inevraljiform ağrı ve %0.65’i küme tipi baş ağrısı tanısı aldı. 55 migren hastasında% 30,9oranında auralı migren(en sık vizüel-aura)mevcut olup, bu oran MS u olmayan migrenlilerde aura görülme sıklığına göre çokyüksekti.Baş ağrısı olan hastaların çoğu kadın cinsiyette (%79,7) ve daha genç yaştaydı (p<0.001). 153 hastamızın %22,9’sinde MStanısından sonra baş ağrısı olumsuz yönde etkilenmişti; bunların %57,1’inde başağrısı sıklığında, %51,63’ündeşiddetinde artışmevcuttu. Hastalık süresi ile baş ağrısı varlığı açısından bir ilişki izlenmedi (p>0.05).Kullanılan uzun dönem hastalık modifiye ediciilaçlar ile hastaların başağrısında %28,23 oranında kötüleşme saptanmış olup bu durum istatistiksel olarak anlamlı bulunmamıştır(p>0.05).Primer baş ağrısının MS hastalarında yüksek oranda görüldüğü tanı ve tetkiklerin planlanmasında gözönüne alınmalı,gereksiz incelemelerden kaçınılmalıdır. Sonuçta MS tedavisinin yanında başağrısının uygun tanı ve tedavisi ile hastalarınyaşamlarının daha kaliteli hale gelmesini beklemekteyiz.
|
Objectives: We aimed to investigate the effects of the coronavirus disease 2019 (COVID-19) outbreak on the quality of life (QOL) of patients with epilepsy. Methods: A total of 104 epilepsy patients admitted to our hospital during October and November of 2019 were evaluated for their QOL using the QOL in Epilepsy-31 questionnaire. These assessments were repeated in July 2020 and August 2020 to evaluate the impact of the epidemic on the QOL of epilepsy patients in the same group. The data of the patients were analyzed in SPSS. Results: During the pandemic period, overall score values decreased significantly compared to the pre-pandemic period (p=0.049). Although most of the subscores worsened with the pandemic, the most significant deterioration was observed in emotional well-being (p=0.021). There were six patients (5.8%) whose seizure frequency increased during the pandemic period. In the multivariate analysis, the only parameter that predicted an increase in seizure frequency during COVID-19 was the overall score. Overall score had a positive correlation with educational level. Disease duration, age, marital status, and number of drugs used were found to be negatively correlated with the overall score of the patients. Conclusion: The COVID-19 epidemic causes a significant deterioration in QOL in patients with epilepsy. During epidemics such as COVID-19, clinicians should consider psychosocial factors. In patients with epilepsy, measures should be taken not only to control seizures but also to prevent deterioration in mental health and QOL.
|
Objective: In this study, psychogenic-nonepileptic seizure (PNES) frequency was investigated in epileptic patients; weexplored the association between the disease duration, population / clinical data and the prevalence of depression fear.Method: The study included 108 patients with definitive epilepsy. Video EEG and medical records were treated for PNESin patients. Demographic features, duration of illness, seizure frequency, type of seizures, all treatments have beendocumented. All patients earned the Beck Depression and Anxiety Scale. Patients were divided into two groups along withepileptic (Group1) and PNES (Group2). Patients were divided into two groups.Results: The mean age of the patients was 48 ± 12.31years. Fifty-six of all patients (51.8%) were female. Psychiatricnonepileptic-seizures had been shown in 41(37.9%) of 108 epileptic patients.25 of 41 patients (60.9%) were female. Ofthe 41 patients with non-epileptic seizures, 23(56%) were observed to have epileptic seizures under control. Depressionand anxiety scores were significantly higher in Group 2 compared to Group 1 (p≤0.005).Conclusion: In patients with long-term and depressed/anxiety symptoms, PNES should be challenged, particularly in thepresence of various forms of seizures treatment resistance, even under control.
|
Psychiatric disorders obesity, primary headache and eatingdisorders share the same clinical context. In this study, we aimedto investigate the prevalence of the eating disorders and thepossible common pathophysiological association in patients withprimary headache.210 migraine (without aura) and tension typeheadache (TTH) (frequent episodic tension type headache)patients were included. The characteristics of the headaches,resume/family histories, information about the medications wererecorded. The prevalence of night eating syndrome (NES) wasfound to be 53.8% (n=51) in migraine group. Both the frequencyof the diagnosis of NES and (add) NES questionnaire score withthe diagnosis of migraine participants were demonstratedsignificantly higher than TTH group (p=0.001). The mean BMIwas significantly higher in the patients with NES than thosewithout NES (32.87±4.81 vs 27.37±4.59; p= 0.003). In migrainegroup, migraine with NES patients were more obese than withoutNES (p=0.001). There was a positive correlation betweenBMI&BDI score and NES&BDI score (p≤0.005). The meanemotional eating score of DEBQ was significantly higher inmigraine group compared to TTH group [(p<0.01);28.4±3.1 vs19.7±1.4]. The mean external eating score was significantlyhigher in TTH than that of migraine group [(p=0.002); 30.1±2.9vs 20.7±0.8]. This was the first study, where we investigated theprevalence of eating behaviors in patients with primary headache.The diagnosis of night eating syndrome should be questioned inmigraine patients. This comorbidity may be led to determine aneffective and first therapeutic choice for migraine therapy
|
Giriş: İnme, toplumdaki en sık mortalite ve morbiditeye neden olan nörolojik hastalıkların başında yer alır, risk faktörlerinin yönetimi önemlidir. Bunedenle çalışmamızda inmedeki risk faktörlerini geçmiş ve günümüzle karşılaştırmayı amaçladık.Yöntem: Hastanemiz nöroloji servisinde inme tanısı alarak 01.01.2019 tarihinden itibaren ilk üç ayda yatan hastalar retrospektif olarak ele alındı ve27 yıl önce yapılan çalışmanın aynı formatında bir form hazırlandı. Yeni hastalar ‘Grup 1’; 27 yıl önceki hastalar ‘Grup 2’ olarak sınıflandırıldı.Bulgular: Grup1’de sırasıyla HT %63,0; DM %32,1; kalp hastalığı %39,8; geçirilmiş SVH %25,5; hiperlipidemi %20,4; sigara kullanımı %17,3;alkol kullanımı %3,0 iken; Grup 2 de ise aynı sırayla bu oranlar %66,4, %34,0, %42,7 %22,7, %43,9, %33,6, %7,0’di. Hastaların risk faktörlerigruplar arasında karşılaştırıldığında sigara -alkol kullanımı ve hiperlipidemi yönünden günümüz lehine istatistiksel olarak anlamlı olarak düşmemevcuttu (p>0,05). Mortalitenin ise günümüzde geçmişe oranla azaldığı gözlendi (p<0,05).Tartışma: İnmede risk oluşturan faktörler ve hastalıklarla mücadelenin komplikasyonları mortaliteyi azaltmada belirgin; morbiditenin pozitif yöndeartmasında ise kısmen etkili olduğu düşünüldü.
|
Amaç: Multipl Sklerozda (MS) yaşam kalitesinin bozulması tedavi uyumunu ve klinik takibi güçleştirir. Çalışmamızda hastaların yaşam kalitesine etki eden faktörlerden fiziksel nedenler ile psikolojik olarak en fazla gözlenen depresif bulgular arasında karşılaştırma yaparak, bu konunun önemini vurgulamayı amaçladık. Yöntemler: Mc Donalds kriterlerine göre relapsing-remitting tanısı almış 100 hasta çalışmaya dahil edildi. Sosyodemografik özellikleri, hastalık başlangıç yaşları, hastalık süreleri, özürlülük düzeyleri, Beck Depresyon Ölçeği, Yorgunluk Şiddet Ölçeği ve Kısa Form Yaşam Kalitesi Ölçeği skorları kaydedildi. Bulgular: 65’i kadın, 35’i erkek 100 hastanın yaş ortalaması 35,21 ± 8,86 (min-max:18-63) yıldı. Ortalama Krutzke Genişletilmiş Dizabilite Durum Skalası (EDSS) skorları 1,65 ± 1,47 (min-max:0-6,5) olarak kaydedildi. Beck Depresyon Ölçeği skorları kadınlarda erkeklere göre daha yüksek gözlendi (13,8 ± 11,02 vs 10,17 ± 6,15; p:0,036). Depresyonu olan hastaların depresyonu olmayanlara göre; yorgunluk şiddet ve yorgunluk etki ölçeği skor ortalamaları daha yüksekken, yaşam kalitesi ölçeği skorları daha düşük izlendi (p<0,001). Depresyon varlığının ve EDSS skorlarının yaşam kalitesi skorlarına etkisi incelendiğinde, yaşam kalitesi ölçeği ile EDSS skorları arasında istatistiksel açıdan anlamlı negatif yönlü orta şiddette bir ilişki gözlendi (r=-0,508; p<0,001). Yaşam kalitesi ile depresyon skorları arasında istatistiksel açıdan anlamlı negatif yönlü orta şiddette bir ilişki saptandı (r=-0,507; p<0,001). Sonuç: MS hastalarının fiziksel özürlülüğü nedeniyle ortaya çıkan yaşam kalitesi bozukluğu benzer şekilde depresif bulgular için de geçerlidir. Sonuçlarımız fiziksel özürlülük oluşmaması için gereken özenin (tedavi seçimi, yeni tedavi arayışları gibi) depresif bulgular için de gösterilmesi ve multipl skleroz hastasına multidisipliner yaklaşımın gerekliliğini bir kez daha ortaya koymuştur.
|
Amaç: Obstrüktif Uyku Apne sendromunda (OUAS) ağrı, depresyon ve yorgunluk ilişkisinin sosyoekonomik açıdan önemli toplumsal yükler getirdiği gösterilmiştir. Çalışmamızda OUAS hastalarda ağrı semptomlarının prevalansını, demografik ve klinik özelliklerini analiz etmeyi amaçladıkGereç ve Yöntem: Tüm gece polisomnografi çekimi ile OUAS tanısı almış olan 84 hastaya Kısa Ağrı Envanteri, Beck Depresyon ölçeği (BDS), Pittsburgh Uyku Kalitesi indeksi (PSQİ), Epworth Uykululuk ölçeği (ESS), Yorgunluk Şiddet ölçeği (FIS) ve Yorgunluk Etki ölçeği (FSS) uygulandı.Bulgular: Yaş ortalamaları 54,37±11,03 yıl, 62 erkek, 22 kadın toplam 84 hasta çalışmaya dahil edildi. Yirmi beş hasta (%43,1) baş ağrısı, 22 hasta (%37,9) miyofasiyal ağrı ve 11 hasta ise diğer tip (%19) ağrılar tanımladı. Ağrısı olan hastaların FSS, FİS toplam ve bilişsel, sosyal ve fiziksel alt gruplarının ve ESS puanlarının ortalamaları ve ağrısı olmayan hastalardan anlamlı derecede yüksek bulundu. OUAS şiddetine göre ağrı varlığı anlamlı bir farklılık göstermedi, hafif, orta ve ağır OUAS olguları arasında minimum O2 satürasyonu dışında hiçbir parametrede anlamlı farklılık saptanmadı. Son 1 haftada hissedilen ağrının şiddeti ile BDS puanları arasında pozitif yönlü orta düzeyde, PSQİ puanları ile uygulanan tedavi sonucu ağrının azalma oranı arasında negatif yönlü zayıf düzeyde, FIS-bilişsel alt puanı ile anket yapıldığı esnadaki ağrı şiddeti puanları arasında ise pozitif yönlü zayıf düzeyde istatistiksel olarak anlamlı bir korelasyon bulundu.Sonuç: Çalışmamızda ağrısı olan hastalarda gündüz aşırı uykululuk ile yorgunluğun etki ve şiddeti ağrısı olmayanlara göre yüksek bulundu. En belirgin farkın bilişsel ve sosyal yorgunluk açısından olduğu görüldü. Bizim verilerimize göre beklenenin aksine OUAS şiddetinin ağrı üzerine etki etmediği izlendi.
|
Amaç: İnmeye yaklaşımda toplumun ve sağlık personellerinin farkındalığı hayati önem taşır. Bu çalışmada inme geçiren hasta yakınlarının ve sağlık personelinin (hekim dışı) bu farkındalıkta olup olmadığını ve akut inme sırasında hastaya doğru davranışı ne kadar gösterebildiğini karşılaştırmalı olarak araştırmayı amaçladık.Yöntemler: Ağustos 2018-Kasım 2018 tarihleri arasında hastanemizde çalışan sağlık personeli, servislerimizde inme tanısıyla yatan/poliklinik takibi olan hasta yakınları; inme hastasıyla karşılaşmamış toplum kaynaklı kişiler (kontrol grubu) gönüllük esasıyla çalışmaya dahil edilmiştir. Katılımcıların sosyo-demografik özellikleriyle beraber, araştırmacılarca hazırlanan inme bulguları/acil yaklaşımları/risk faktörleri sorularının değerlendirildiği anket formu katılımcılara uygulanmıştır.Bulgular: Çalışmaya 236 sağlık personeli; 268 hasta yakını, 165 kontrol grubu olmak üzere toplam 669 kişi katıldı. Hasta yakınlarının ve kontrol grubunun sağlık çalışanlarına göre anlamlı düzeyde en sık internetten inme ile ilgili bilgiyi aldıkları saptandı (p=0,001); beklenenin aksine hasta yakınlarının üçüncü sıklıkta sağlık personelinden inme bilgisine ulaştığı izlendi. İnmenin tedavi edilebilir olduğu bilinci, sağlık personelinde mevcutken (p≤0,005), hasta yakını grubunun kontrol grubuyla benzer sayıda yeterli bilinçlilikte olmadığı tespit edildi. İnme hastasına ilk yaklaşım olarak sağlık personeli %77, hasta yakını grubu %46 ve kontrol grubu ise %34 oranlarında ACİL-112’yi arama cevabını verdi. Sağlık personelinin %73,7’si, hasta yakınlarının %38’i, kontrol grubunun %24’ü inme hastasına acil yaklaşım süresinin ilk 4,5 saat içinde olduğu doğru cevabını verdi.Sonuç: İnme farkındalığı açısından üç grupta benzer yüksek bilinçlilikte iken, inmenin tedavi edilebilirliği ile inme hastasına ilk yaklaşımın 112’yi aranması açısından yeterli bilinçlilikte olunmadığı gözlemlend
|
